نشز (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَشْز از
واژگان قرآن کریم به معنای مکان مرتفع و
مصدر آن به معنای برخاستن و
امتناع است. واژه
نُشوز جمع نَشْز به معنای مکان‌های مرتفع، بلندی‌ها و کوه‌ها است.
نَشْز:
(بر وزن فَلْس) مکان مرتفع را گویند.
ایضا
مصدر است به معنی بلند شدن و
امتناع.
(وَ اِذا قِیلَ انْشُزُوا فَانْشُزُوا) «و چون به شما گفتند: برخیزید (تا دیگران در جای شما بنشینند) برخیزید».
در
نهج البلاغه خطبه ۲۱۱ فرموده:
«وَ جَبَلَ جَلَامِیدَهَا وَ نُشُوزَ مُتُونِهَا وَ اَطْوَادِهَا»،
نُشوز جمع نَشْز است یعنی: «آفرید صخره‌های آن را و ارتفاعات محکم و کوه‌های آن را».
(شرح‌های خطبه:
)
(وَ انْظُرْ اِلَی الْعِظامِ کَیْفَ نُنْشِزُها ثُمَّ نَکْسُوها لَحْماً) نشز به معنی زنده کردن است به اعتبار آنکه نوعی بلند شدن و برخاستن است، یعنی: «به استخوان‌ها بنگر چطور آنها را زنده می‌کنیم و بر آنها گوشت می‌پوشانیم» یا «چطور آنها را روی هم سوار می‌کنیم».
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "نشز"، ج۷، ص۶۵.
