وعده بهشت به تائبان (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خداوند به تائبان در
قرآن کریم وعده بهشت داده است.
الا من تاب وءامن وعمل صــلحا فاولـئک یدخلون الجنة ولایظـلمون شیـا(مگر آنان که
توبه کنند، و
ایمان بیاورند، و کار شایسته انجام دهند؛ چنین کسانی داخل
بهشت می‌شوند، و کمترین ستمی به آنان نخواهد شد.)
جنت عدن التی وعد الرحمـن عباده بالغیب انه کان وعده ماتیا.(وارد باغهایی جاودانی می‌شوند که
خداوند رحمان بندگانش را به آن
وعده داده است؛ هر چند آن را ندیده‌اند؛ مسلماً وعده خدا تحقق یافتنی است!)
کلمه" عدن" به معنای اقامت است، و اگر
بهشت را عدن نامیده‌اند اشاره به این است که
انسان بهشتی در بهشت،
جاودان و ابدی است، و کلمه" وعده به غیب" وعده به چیزی است که موعود فعلا آن را نمی‌بیند، و" ماتی" بودن" وعد" به این است که تخلف نکند، در مجمع البیان گفته: کلمه" ماتی" اسم مفعول است ولی معنای فاعل دارد، چون درست است که تو، به آن وعده می‌رسی، ولی آن هم به تو می‌رسد، هم چنان که هر چیز که به آدمی برسد آدمی هم به آن می‌رسد، هم گفته می‌شود پنجاه
سال بر من آمد، و هم من به پنجاه رسیدم، بعضی دیگر گفته‌اند: موعود آدمی نیست، بلکه بهشت است و
مؤمنین به بهشت می‌رسند، نه اینکه بهشت به مؤمنین برسد.
.. انی تبت الیک... (ما به
انسان توصیه کردیم که به پدر و مادرش نیکی کند، مادرش او را با ناراحتی حمل می‌کند و با ناراحتی بر زمین می‌گذارد؛ و دوران حمل و از
شیر بازگرفتنش سی ماه است؛ تا زمانی که به کمال
قدرت و رشد برسد و به چهل سالگی بالغ گردد می‌گوید: «پروردگارا! مرا توفیق ده تا
شکر نعمتی را که به من و پدر و مادرم دادی بجا آورم و کار شایسته‌ای انجام دهم که از آن خشنود باشی، و فرزندان مرا صالح گردان؛ من به سوی تو بازمی گردم و توبه می‌کنم، و من از مسلمانانم! » )
اولـئک الذین نتقبل عنهم احسن ما عملوا ونتجاوز عن سیـاتهم فی اصحـب الجنة وعد الصدق الذی کانوا یوعدون.(آنها کسانی هستند که ما بهترین اعمالشان را قبول می‌کنیم و از گناهانشان می‌گذریم و در میان بهشتیان جای دارند؛ این وعده راستی است که وعده داده می‌شدند.)
" اولئک الذین نتقبل عنهم احسن ما عملوا و نتجاوز. عن سیئاتهم فی اصحاب الجنة... " کلمه" نتقبل" متکلم مع الغیر از مضارع باب تفعل است، و تقبل همان معنای قبول را دارد، اما از آن بلیغ تر است. و مراد از" احسن ما عملوا" اطاعتهای
واجب و
مستحب است، چون این طاعات است که پذیرفته می‌شود، اما مباحات هر چند هم دارای حسن باشد تقبل نمی‌پذیرد- صاحب مجمع البیان
چنین گفته، و
تفسیر خوبی است. مؤید آن این است که تقبل بهترین عمل را در مقابل بخشودگی گناهان قرار داده، پس کانه گفته شده اعمال انسان دو جور است، یا طاعات است، یعنی واجبات و مستحبات، که بهترین اعمال او است که ما آن را قبول می‌کنیم، و یا گناهان است که از آن درمی گذریم، و اما آن اعمالی که
طاعت و حسنه نیست نه مقبول است و نه غیر مقبول. و جمله" فی اصحاب الجنة" متعلق است به جمله" نتجاوز" و معنایش این است که: ما از گناهان آنان نیز در جمله کسانی که گناهانشان بخشوده می‌شود و
اهل بهشت می‌شوند، درمی گذریم. در نتیجه جمله مزبور حال از ضمیر" عنهم" خواهد بود.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «وعده بهشت به تائبان».
