کبد (مفرداتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کَبَد (به فتح کاف و باء) از
واژگان قرآن کریم به معنای سختی است. از مشتقات این واژه
کَبِد (به فتح کاف و کسر باء) به معنای
جگر و
کُباد (به ضم کاف) به معنای درد جگر است. این لفظ بیشتر از یک بار در
قرآن ذکر نشد.
کَبَد:
بر وزن فَرَس به معنی سختی است.
راغب گفته: کَبِد (بر وزن کَتِف)
جگر و (بر وزن فَرَس) درد جگر است؛ ایضا کُباد (به ضمّ اول) به معنی درد جگر است. کبد السماء وسط
آسمان است،
تشبیه شده به کبد انسان که در وسط بدن قرار دارد.
(لَقَدْ خَلَقْنَا الْاِنْسانَ فِی کَبَدٍ) مراد از آن در
آیه مشقّت و سختی است، یعنی: «حقّا که
انسان را در
رنج و
تعب آفریدیم». زندگی او پر از مشقّت و رنج است و همین رنج و تعب است که او را به
کمال و ترقّی سوق میدهد؛ اگر در مشقّت نمیبود برای از بین بردن آن تلاش نمیکرد و اگر تلاش نمیکرد ابواب اسرار
کائنات به رویش گشوده نمیشد.
لذا فرموده:
(یا اَیُّهَا الْاِنْسانُ اِنَّکَ کادِحٌ اِلی رَبِّکَ کَدْحاً فَمُلاقِیهِ) ضمیر «فَمُلاقِیهِ» راجع است به «رَبِّکَ»؛ گفتهاند تعدّی با «الی» میفهماند که معنای سیر به
کدح تضمین شده، یعنی: «ای انسان، تو توام با
تلاش و رنج به سوی پروردگارت روانی و او را ملاقات خواهی کرد».
این لفظ بیشتر از یک بار در
قرآن ذکر نشد.
قرشی بنابی، علیاکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "کبد"، ج۶، ص۷۲.