کلمات مؤنث قرآن

کلمات مؤنث قرآن به الفاظ مؤنث (حقیقی یا مجازی) به کار رفته در قرآن اطلاق می‌شود.

مؤنث حقیقی، اسمی است که نام یا وصف انسان یا حیوان ماده باشد؛ مانند: امراة و حلیمه.

مؤنث غیرحقیقی یا مجازی، اسمی است که متعلق به جنس ماده انسان یا حیوان نباشد؛ بلکه از روی قرارداد و اصطلاح، مؤنث نامیده شود؛ مانند: ظلمة و ارض.

مؤنث لفظی، اسم مذکری است که علامت تانیث داشته باشد؛ مانند: حمزه، طلحه و معاویه.

مؤنث معنوی، مؤنث حقیقی است؛ ولی علامت تانیث ندارد؛ مانند: مریم و کلثوم.
در قرآن کریم اقسام مختلف مؤنث به کار رفته است؛ مانند: فاضلة، ناقة، ارض و شمس.

علامت تانیث اسم سه چیز است:
۱. «ت»؛ مانند: فاضلة و جاریة؛
۲. الف مقصورة؛ مانند: لیلی و کبری؛
۳. الف ممدودة؛ مانند: زهراء و حمراء.

۱.	↑ دهخدا، علی اکبر، ۱۲۵۹ - ۱۳۳۴، لغت نامه دهخدا، ج۱۳، ص۱۹۲۹۸.
۲.	↑ سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص۳۴۴.
۳.	↑ کمالی دزفولی، علی، ۱۲۹۲ -، قرآن ثقل اکبر، ص(۳۴۸-۳۴۹).