• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

‌روزه

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



خودداری (امساک) از مفطرات در روز به قصد تقرب به خدا را روزه گویند. عنوان صوم در فقه بابی مستقل است که در آن به تفصیل از احکام روزه سخن رفته است.




روزه در لغت به معنای خودداری کردن از چیزی و ترک آن آمده است. برخی لغویان به هر امساک کننده از خوردنی و نوشیدنی یا سخنی یا حرکتی «صائم» اطلاق کرده‏اند.




۲.۱ - تعریف اول


لیکن روزه در اصطلاح شرع مقدس همان است که در شناسه آمده است.
[۴] التنقیح الرائع ج۱، ص۳۴۷.


۲.۲ - تعریف دوم


برخی، آن را به آماده ساختن نفس بر اجتناب از چیزهایی خاص
[۵] جمل العلم و العمل، ص۸۹.


۲.۳ - تعریف سوم


و برخی دیگر به مهیّا کردن مکلّف یا ممیّزِ مسلمانی که مانعی- همچون سفر- برای روزه گرفتن ندارد خود را برای خدا بر ترک مفطرات از طلوع فجر صادق تا غروب خورشید، تعریف کرده‏اند.

۲.۴ - تعریف به امر عدمی یا وجودی


تعریف روزه به امساک (خودداری) تعریف به امر عدمی است؛ از این‏رو، برخی به آن اشکال کرده و گفته‏اند: امر عدمی متعلّق تکلیف قرار نمی‏گیرد؛ برخلاف تعریف مهیّا کردن که امر وجودی و قابل تعلّق تکلیف به آن است.



به روزه دار «صائم» و به آنچه که روزه دار باید آن را ترک کند و در صورت ارتکاب آن روزه‏اش باطل می‏شود «مُفْطِر» گویند.



برای کسب اطلاعات بیشتر در این موضوع به مقالات اقسام روزه، ارکان روزه، شرائط روزه، مکروهات روزه دار، موارد رخصت افطار، راههای ثبوت هلال ماه و قضای روزه ماه رمضان مراجعه فرمائید.


 
۱. لسان العرب، واژه «صوم»، ج۱۲ ص۳۵۰.    
۲. الوسیلة، ص۱۳۹.    
۳. مختلف الشیعة ج۳، ص۳۵۹-۳۶۰.    
۴. التنقیح الرائع ج۱، ص۳۴۷.
۵. جمل العلم و العمل، ص۸۹.
۶. الدروس الشرعیة ج۱، ص۲۶۶.    
۷. مسالک الأفهام ج۲، ص۶-۷.    




فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۴، ص۱۶۴.    



رده‌های این صفحه : فقه




جعبه ابزار