آب چاه در صورت رسيدن نجاستی به آن، از نظر مشهورقدمانجس است، ولی به قول مشهورمتأخّرین -که آب چاه را به منزله آب جاری می‌دانند- نجس نيست، مگر آن که به سببنجاست، تغييری در رنگ، بو يا مزه آب پديد آيد. در اين صورت پاک شدن آن مانند آب جاری به برطرف شدن تغيّر است.
به جهت پاک شدن آب چاهی که با ادرار، خون، منی، مردار و مانند آن‌ها نجس شده، در کتابهای فقهی برای کشيدن آب از چاه، اندازه‌هايی متفاوت ذکر شده است، ولی بنا بر قول مشهور متأخّرین -مبنی بر عدم نجاست آب چاه با ملاقات نجس- در اين که کشيدن آب از چاه تعبّدا واجب است يا مستحب می‌باشد، اختلاف است. مشهور آن را مستحب می‌دانند.
در صحّت فروش آب موجود در چاه و نيز فروش آب چاه برای هميشه، اختلاف است. منشأ اختلاف در اوّلی، عدم امكان تحويل آب به جهت مخلوط شدن با آب تازه و در دومی، حصول جهالت به مقدار آب است.
