ابواعور سلمی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَبو اَعْوَرِ سُلَمی، عمرو بن سفیان بن سعید، از سرداران مشهور
معاویه در
جنگ صفین و از فاتحان شهرهای
مصر و
شام است.
ابوعور به تیرۀ بنی ذَکوانِ سُلَیم نسب می‌برد.
پدرش که هم‌پیمان
حرب بن امیّه بود. در
جنگ اُحد در صف
مشرکان حضور داشت و گفته‌اند همو بود که که نخستین کس از
مسلمانان را به
شهادت رساند.
تاریخ تولد ابواعور دانسته نیست. برخی گفته‌اند که او صحبت پیامبر را دریافته و از آن حضرت روایت کرده است برخی دیگر گفته‌اند که او در دوران جاهلیت می‌زیسته و محضر پیامبر را درنیافته و ازاین‌رو روایات او از پیامبر «مرسل» است. همچنین به نقل برخی مآخذ او در جنگ حنین، در حالی که مسلمان نبود، شرکت داشت و پس از آن اسلام آورد.
بر پایۀ اخباری که طبری از سیف بن عمر روایت می‌کند، در ۱۳ق که ابوعبیده شاه را فتح می‌کرد، ابواعور یکی از سرداران او بود و نیز همو بود که طبریه را فتح کرد. براساس گزارشهای دیگر، وی در جنگ عمّوریه به سال ۲۳ق سردار سپاه شام بود و در ۲۶ق نیز در فتح قبرس شرکت داشت. بنابر روایتی به سال ۳۵ق، شورشیان مصری که نظر مساعد عثمان را نسبت به شکایات خود جلب کرده بودند و به دیارشان باز می‌گشتند، در راه به ابواعور که بر شتر عثمان سوار بود، برخوردند و به وی بدگمان شدند و چون او را تفتیش کردند، به نامه‌ای دست یافتند که در آن عثمان، حاکم مصر را به مجازات سخت شورشیان دستور داده بود. با اینهمه روایات دیگری در دست است که نشان می‌دهد، حامل نامه غلام عثمان بود.
در خبری که ابن عساکر آورده است، پس از انعقاد صلح میان معاویه و امام حسن (علیه‌السلام)، امام برخی از یاران معاویه مانند عمرو عاص و ابواعور را سخت مورد انتقاد قرار داد و ابواعور را از کسانی خواند که پیامبر آنان را لعن کرده است، اما در گزارش ابن جوزی از این ماجرا نامی از او دیده نمی‌شود.
به هر روی، ابواعور تا آغاز جنگ صفین نزد معاویه بود و پس از آن فرماندهی گروهی از سپاه شام برای جنگ با سپاه علی (علیه‌السلام) در صفین را برعهده داشت. ابواعور پس از ورود به عراق، آبشخور فات را در محاصره گرفت و اجازۀ استفاده از آن را به سپاه کوفه نداد، اما سرانجام کوفیان بر آنان پیروز شدند و آبشخور را تصرف کردند. ابواعور در طول روزهای جنگ نیز چندبار با تنی چند از سرداران سپاه کوفه درگیر شد، اما چون شکست در لشکر شام افتاد و به نیرنگ عمرو بن عاص، قرآن‌ها بر نیزه شد و دو سپاه به حکمیت دعوت شدند، ابواعور نیز از آنان بود که قرآن بر سر نهاد و دو سپاه را به حکمیت فرا خواند.
ابواعور به هنگام نوشتن صلح‌نامه در پایان جنگ، به پیش انداختن نام علی (علیه‌السلام) بر معاویه و نامیدن او به لقب «امیرالمؤمنین» اعتراض کرد و نزاعی که بر سر این موضوع در گرفت، سرانجام با مداخلۀ علی (علیه‌السلام) و توضیح او پایان یافت و چون صلح‌نامه نوشته شد و کسانی از دو سپاه بر آن شهادت دادند، ابواعور نیز از جانب سپاه شام، یکی از گواهان بود.
پس از پایان جنگ سفین معاویه که به تسحیر مصر چشم داشت، سرداران خود را بدان کار فرا خواند و رأی آنان را در این زمینه جویا شد. با آن‌که ابواعور، مانند بیش‌تر سرداران با این پیشنهاد موافق نبود، در لشکرکشی به سوی مصر به سرکردگی عمروعاص شرکت جست. از این پس، از زندگی و یا مرگ او گزارشی در دست نیست.
ابواعور از دشمنان سرسخت امام علی (علیه‌السلام) بود، چنانکه گفته‌اند امام پس از جنگ صفین، او و برخی دیگر از یاران معاویه را در قنوت نماز لعن می‌کرد.
(۱) محمد بن ادریس ابن ابی حاتم، الجرح و التعدیل، حیدرآباد دکن، ۱۳۷۲ق/ ۱۹۵۲م.
(۲) علی بن محمد ابن اثیر، اسدالغابه، قاهره، ۱۲۸۵ق.
(۳) علی بن محمد ابن اثیر، الکامل.
(۴) یوسف بن قزاوغلی ابن جوزی، تذکرة خواص الأمّة، نجف، ۱۳۶۹ق.
(۵) احمد بن علی ابن حجر عسقلانی، الاصابة، قاهره، ۱۳۲۸ق.
(۶) محمد ابن سعد، الطبقات الکبری، بیروت، دارصادر.
(۷) یوسف بن عبداللـه ابن عبدالبر، الاستیعاب، به کوشش علی محمد بجاوی، قاهره، ۱۳۸۰ق/ ۱۹۶۰م.
(۸) علی بن حسن ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، دمشق، دارالبشیر.
(۹) عبداللـه بن مسلم ابن قتیبه، المعارف، به کوشش ثروت عکاشه، قاهره، ۱۹۶۰م.
(۱۰) عبدالرحمن بن عمرو ابوزرعۀ دمشقی، تاریخ، به کوشش شکراللـه قوجانی، دمشق، ۱۴۰۰ق/ ۱۹۸۰م.
(۱۱) الامامة و السیاسة، منسوب به ابن قتیبه، قاهره، ۱۳۸۸ق/ ۱۹۶۹م.
(۱۲) یعقوب بن سفیان بسوی، المعرفة التاریخ، به کوشش اکرم ضیاء عمری، بغداد، ۱۳۹۶ق/ ۱۹۷۶م.
(۱۳) احمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، ج۲، به کوشش محمدباقر محمودی، بیروت، ۱۳۹۴ق/ ۱۹۷۴م.
(۱۴) احمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، ج۵، به کوشش گوتین، بیت‌المقدس، ۱۹۳۶م.
(۱۵) خلیفه بن خیاط، تاریخ، به کوشش سهیل زکار، دمشق، ۱۹۶۷م.
(۱۶) احمد بن داوود دینوری، الاخبار الطوال، به کوشش عبدالمنعم عامر، قاهره، ۱۳۷۹ق/ ۱۹۵۹م.
(۱۷) طبری، تاریخ.
(۱۸) هشام بن محمد کلبی، جمهرة النسب، به کوش ناجی حسن، بیروت، ۱۴۰۷ق/ ۱۹۸۶م.
(۱۹) مروج الذهب مسعودی، به کوشش یوسف اسعد داغر، بیروت، ۱۳۸۵ق/ ۱۹۶۶م.
(۲۰) نصر بن مزاحم منقری، وقعۀ صفین، به کوشش عبدالسلام محمد هارون، قاهره، ۱۳۸۲ق.
(۲۱) احمد بن عبدالوهاب نویری، نهایة الارب، به کوشش محمدابوالفضل ابراهیم، قاهره، ۱۹۷۵م.
(۲۲) محمد بن عمر واقدی، المغازی، به کوشش مارسدن جونز، لندن، ۱۹۶۶م.
(۲۳) یحیی بن معین، التاریخ، به کوشش احمد محمد نورسیف، مکه، ۱۳۹۹ق/ ۱۹۷۹م.
(۲۴) احمد بن اسحاق یعقوبی، تاریخ، بیروت، دارصادر.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابواعور سلمی »، ج۵، ص۱۹۵۵.
