عبدالحسین احمدی بختیاری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
از زمان فتح
تهران که بعد از دوران استبداد صغیر به کمک نیروهای بختیاری اتفاق افتاد، روند حضور نیروهای بختیاری در
حکومت و مناصب دولتی و همچنین امور اداری کشور، چشمگیر میشود. یکی از کسانی که توانست از این موقعیت استفاده نموده و جایگاهی برای خویش فراهم آورد، عبدالحسین احمدی بختیاری بود. در ذیل به معرفی اجمالی وی پرداخته خواهد شد.
عبدالحسین احمدی بختیاری،
فرزند حاج ابوالفتح خان سیفالسلطنهی بختیاری و نوادهی حسنیقلیخان ایلخانی بختیاری است. وی در سال ۱۲۸۰ش در
چهارمحال و بختیاری چشم به
جهان گشود.
تحصیلات ابتدایی را در زادگاه خود به پایان رساند. پس از آن، مدتی در مدارس
اصفهان و
تهران به تحصیل
معارف اسلامی و
ادبیات فارسی پرداخت
و همچنین موفق شد، زبانهای
فرانسه و انگلیسی را نیز فرا گیرد.
بعد از آن وی وارد سیستم اداری و حکومتی گردیده، موفق به تصدی پستهای مختلف در ردههای گوناگون شد.
عبدالحسین ابتدا در سال ۱۳۰۵ش با سمت مترجم وارد خدمت وزارت دارائی شده، به عنوان معاون دایره عملیات به فعالیت پرداخت.
پس از نشان دادن لیاقت خود در آن پس، مدتی بعد در تشکیلات جدید دادگستری به خدمت قضائی مشغول گردید و با نشان دادن پشتکار و شایستگی فراوان موفق گردید تمام مراحل قضائی را از دادیاری دادسرای تهران تا ریاست شعبهی دیوان کشور طی کند.
در خلال مشاغل قضائی، چندی در بانک صنعتی و معدنی ایران و مدتی نیز در بیمههای اجتماعی کارگران، به عنوان رئیس مشغول به کار بود. پس از طی نمودن مدارج اداری، به مستشاری دیوان عالی تمیز منصوب شد و پس از چند سالی به وزارت انتقال یافته و از اعضای هیئت رییسهی بانک ملی ایران گردید.
احمدی بختیاری در سال ۱۳۲۸ش جهت شرکت در کنفرانس بینالمللی کار انتخاب و به ژنو اعزام گردید.
وی مدتی نیز ریاست صندوق تعاون بیمه کارگران را عهدهدار شد.
آخرین سمت قضائی او ریاست شعبهی یازدهم دیوان کشور بود. البته مدتی نیز ریاست هئیت سه نفره اصلاح قانون اراضی دولت، شهرداریها و اوقاف را بر عهده داشت و چون در این سمت قصد خدمت و انجام امور به طور صحیح را داشت و نمیتوانست در این زمینه زیر بار انحرافات و دسیسه چینی مسئولین برود به همین جهت، تسلیم اوامر و دستورات خلاف قانون مجریان امور نشد، لذا از این کار کناره گرفت.
احمدی بختیاری فردی صاحب نفوذ و دارای اعتبار در میان افراد سیاسی و دولت مردان بود، به گونهای که از وی برای شرکت در مهمانیهای مهم با حضور افراد شاخص دعوت به عمل میآمد. از آن جمله میتوان به مهمانیهای با حضور افرادی مثل نخست وزیر
هویدا اشاره نمود.
وی شاعری توانا، دارای طبع ظریف و ذوقی سرشار بود. از احمدی بختیاری اشعار زیادی به جای مانده است. از نمونههای شعری وی در مجلههای «مهر»، «ارمغان» و «آرمان» به طبع رسیده است.
علاوه بر سرودن اشعار لطیف به ترجمهی آثار نویسندگان خارجی نیز میپرداخت و ترجمههای زیادی از آثار ادبای فرانسه از وی باقی ماند. از آثارش در این زمینه میتوان ترجمهی «شاتو دوشیون»، تالیف لرد بایرون؛ ترجمهی قسمتی از اشعار لامارتین و ترجمهی قسمتی از آثار راسین و کرنی، تراژدی نویسان فرانسه را نام برد.
احمدی بختیاری پس از سالها فعالیت در سمتهای مختلف، بالاخره در سال ۱۳۵۰ش بازنشسته شد و سرانجام در سال ۱۳۶۱ش و در سن ۸۱ سالگی در
شهر تهران درگذشت.
وی یکی از معدود قضات خوش نام وزارت دادگستری در دوران پهلوی بود؛ در حالی که در اغلب قمستهای دادگستری و حتی مملکت
فساد رخنه نموده بود و بیشتر افراد را به دام خود کشانده بود. درباره نحوه قضاوتش داستانهای جالبی نقل میکنند به عنوان مثال میتوان به پرونده جنجالی شیلات در محاکم وقت اشاره نمود، که از طرف برخی وابستگان دولت اجمدی بختیاری را تحت فشار بسیار زیادی قرار دادند تا رای نهایی را به نفع آنان صادر نماید و حتی در صدد تطمیع وی با وعده استانداری
خراسان و نیابت
آستان قدس یا مقام سفارت ایران در
اسپانیا برآمدند، که با ایستادگی وی مواجه شدند. در نهایت نیز رای بر خلاف میل زورگویان صادر شد.
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «عبدالحسین احمدی بختیاری» تاریخ بازیابی ۹۵/۰۳/۲۶.