عُمُر (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عُمُر:
(إِلى أَرْذَلِ الْعُمُرِ) عُمُر: به ضم عين و ميم به معنى «حيات و زندگى» (زمان دراز زيست كردن) است.
حيات و مرگ انسان از ناحيه خداست، مقدار طول عمر در اختيار انسان نيست، بعضى در جوانى يا نزديک به پيرى از دنيا مى‌روند و اين بخش از آيه مى‌گويد:
«...بعضى از شما به بالاترين و بدترين ساليان عمر يعنى نهايت پيرى بازمى‌گردند ...»
(إِلىٰ أَرْذَلِ الْعُمُرِ) منظور از «ارذل العمر» سنين بسيار بالاست كه ناتوانى و نسيان وجود انسان را فرامى‌گيرد به حدّى كه قادر به انجام حوائج ابتدایى خود نيست و به همين دليل قرآن آن را سال‌هاى نامطلوب عمر شمرده است، بعضى از مفسران آن را سن ۷۵ و بعضى ۹۰ سالگى و بعضى ۹۵ سالگى شمرده‌اند،ولى حق آن است كه سن معينى ندارد و نسبت به اشخاص متفاوت است.
به موردی از کاربرد
عُمُر در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ اللّهُ خَلَقَكُمْ ثُمَّ يَتَوَفّاكُمْ وَ مِنكُم مَّن يُرَدُّ إِلَى أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِكَیْ لا يَعْلَمَ بَعْدَ عِلْمٍ شَيْئًا إِنَّ اللّهَ عَليمٌ قَديرٌ) (خداوند شما را آفريد؛ سپس شما را مى‌ميراند؛ بعضى از شما به نامطلوب‌ترين مراحل عمر مى‌رسند، كه بعد از آگاهى، چيزى نمى‌دانند و همه چيز را فراموش مى‌كنند؛ خداوند دانا و تواناست.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
مراد از ارذل العمر به قرينه جمله
(لِكَیْ لا يَعْلَمَ ...) سن شيخوخت و پيرى است، كه قواى شعور و ادراک در آن انحطاط پيدا مى‌كند و البته اين انحطاط به اختلاف مزاج‌ها مختلف مى‌شود، و غالبا از سن هفتاد و پنج سالگى شروع مى‌شود.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «عُمُر»، ج۳، ص۲۴۲-۲۴۳.
