عُمیان (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عُمیان:
(لَمْ يَخِرّوا عَلَيْها صُمًّا وَ عُمْياناً) عُمیان: به معنى «كوران» و جمع
«اعمى» است.
آيه مورد بحث به يكى از خصايص بندگان خاص خدا اشاره مى‌كند و آن داشتن چشم بينا و گوش شنوا به هنگام برخورد با آيات پروردگار است، مى‌فرمايد:
«آن‌ها كسانى هستند كه هرگاه آيات پروردگارشان به آن‌ها گوشزد شود كر و كور روى آن نمى‌افتند.»
(لَمْ يَخِرّوا عَلَيْها صُمًّا وَ عُمْياناً) چرا كه راه خدا را با چشم و گوش‌بسته نمى‌توان پيمود. قبل از هر چيز گوش شنوا و چشم بينا براى پيمودن اين راه لازم است، چشمى باطن‌نگر و ژرف‌بين و گوشى حسّاس و نكته‌شناس.
به موردی از کاربرد
عُمیان در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ الَّذينَ إِذا ذُكِّروا بِآياتِ رَبِّهِمْ لَمْ يَخِرّوا عَلَيْها صُمًّا وَ عُمْيانًا) (و كسانى كه هر گاه آيات پروردگارشان به آنان گوشزد شود، كر و كور روى آن نمى‌افتند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
وصف ديگر عباد الرحمن: آيات خدا را كور كورانه و بدون معرفت و بصيرت نمى‌پذيرند و معناى آيه شريفه اين است كه: بندگان رحمان چون متذكر آيات پروردگارشان مى‌شوند و حكمت و موعظه‌اى از قرآن او و يا وحى او مى‌شنوند، كوركورانه آن را نمى‌پذيرند و بدون اينكه تفكر و تعقل كنند بيهوده و بى جهت، دل به آن نمى‌بازند، بلكه آن را با بصيرت مى‌پذيرند و به حكمت آن ايمان آورده به موعظه آن متعظ مى‌شوند و در امر خود، بر بصيرت و بر بينه‌اى از پروردگار خويشند.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «عُمیان»، ج۳، ص۲۵۴-۲۵۵.
