مهجور (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مهجور:
(هَذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا) مهجور:
اسم مفعول از مادّه
«هجر» به معنى «رها شده و متروک» است.
به موردی از کاربرد
مهجور در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ قَالَ الرَّسُولُ يَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هَذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا) (و
پیامبر عرضه داشت: «پروردگارا! قوم من قرآن را متروک ساختند.»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: در اين
آیه مراد از رسول خصوص رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) است، به قرينه اينكه از قرآن نام برده و اگر از آن جناب تعبير به رسول كرده براى اين بوده كه رسالتش را مسجل سازد و دماغ آن
کفار را كه در
رسالت و كتاب او طعن مى‌زدند، به
خاک بمالد و كلمه هجر- به فتحه هاء و سكون جيم- به معناى ترک است.
آيه مورد بحث، سخن پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) و شكايت آن حضرت در پيشگاه خدا از كيفيت برخورد
مشرکان لجوج با قرآن است.
«پيامبر به پيشگاه خدا عرضه داشت: پروردگارا، اين قوم من قرآن را ترک گفتند و از آن دورى جستند»
آرى، پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) فرياد مى‌زند «خدايا، قوم من قرآن را مهجور داشتند» مهجور از نظر
مغز و محتوا، متروک از نظر انديشه و
تفکر و متروک از نظر برنامه‌هاى سازنده‌اش.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «مهجور»، ج۴، ص۵۷۴.
