آثار کفر

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

در قرآن کریم برای کفر پیامدهایی بیان شده است که برخی از این پیامدها مربوط به رفتار درونی انسان و بعضی دیگر راجع به رفتار برونی انسان می باشد که در ذیل می‌آوریم.

---

گستره دید کافران از جهان مادی فراتر نمی‏رود و از همین رو زندگی دنیایی برای آنان بسیار گیرا و فریبا است؛ تا آن پایه که هر چه می‏کنند، دنیا و مظاهر دنیوی را هدف‌ گرفته است. از این دیدگاه، ارزش‏های معنوی و خصلت‏های انسانی به چشم نمی‏آیند و قدری ندارند.
قرآن کریم نیز از این حقیقت یاد می‏کند و بیان می‏دارد که زندگی دنیا در چشم کافران آراسته شده است و آنان زندگی دنیوی را بر زندگی اخروی ترجیح می‏دهند.

---

از آن رو که کافران خداوند متعال را باور ندارند، دل به غیر می‏سپارند و خویشتن را از ولایت الهی محروم می‏سازند و در دام ولایت طاغوت‏ها گرفتار می‏آیند و به گمراهی در می‏لغزند. قرآن کریم از این حقیقت، چنین یاد می‏کند: «و کسانی که کافر شدند، سرورانشان، طاغوت‏اند که آنان را از روشنایی به سوی تاریکی‏ها به در می‏برند. آنان اهل آتش‌اند که خود، در آن جاودان‏اند.»
ولایت طاغوت تنها بدین معنا نیست که کسی در رکاب طاغوت به جنگ رَوَد؛ بلکه هر گونه پیروی و یاری و حتی بی‏تفاوتی و سکوت را در بر می‏گیرد.

---

عدالت ستیزی نشانه‏ای دیگر از کفر است که قرآن کریم از آن یاد می‏کند و کافران را بدین روی به عذاب دردناک قیامت وعید می‏دهد.

---

از نظر قرآن، آنان که تن به باطل می‏دهند و از آن به دفاع بر می‏خیزند و از حق روی بر می‏تابند و اندیشه باطل خویش را به جامه حق در می‏آورند، دچار گونه‏ای کفر هستند.

---

مؤمن در برابر همنوعان خویش مسئول است و بنابر آموزه‏های اسلامی می‏باید خویش را در سرنوشت همکیشان شریک بداند و دست همکاری و همیاری به سوی آنان دراز کند. این فریضه اجتماعی تنها در سایه ایمان دینی لباس تحقّق بر تن می‏کند. آنان که خدا را باور ندارند و همه چیز را در زندگی این‏دنیایی بامعنا می‏یابند، تن به چنین مسئولیّتی نمی‏دهند و راه بهانه‌جویی در پیش می‏گیرند.
قرآن کریم درباره چنین کسانی می‏فرماید: «و چون به آنان گفته می‏شود: از آن رزقی که خدا به شما داده، انفاق کنید، کسانی که کافر شده‏اند به مؤمنان می‏گویند: آیا کسی را بخورانیم که اگر خدا می‏خواست -خود- او را روزی می‏داد؟!».

---

قرآن کریم، مغرور بودن و اختلاف انداختن میان بندگان خدا را از نشانه‌های کفر می‏شمارد آنان که به مبدأ و معاد ایمان ندارند و از تهذیب نفس گریزان‏اند، چون به قدرت و ثروت و هیبت می‏رسند، در بند غرور و طغیان اسیر می‏شوند و دیگران را به پیروی از خویش فرا می‏خوانند و در جامعه شکاف می‏اندازند.

---

کافران، دنیا را خانه اوّل و آخر خویش می‏پندارند و همه سعی و همت خویش را برای بهره‏مندی از مواهب دنیوی به کار می‏گیرند. تنها در پی مرکب و مسکن و مال و منال و زن و فرزند هستند و در زندگی خویش، فقط لذت‌های جسمانی را می‏جویند. قرآن کریم در این باره می‏فرماید: «و کسانی که کافر شدند، از متاع زودگذر دنیایی بهره می‏جویند و همچون چارپایان می‏خورند و سر انجام، آتش دوزخ جایگاه آنان است.»

---

حبّ ذات از غریزه‏های پایدار و جاندار انسان است.
اسلام نیز بدین غریزه اعتبار داده است و آن را نامشروع و غیر انسانی نمی‏انگارد؛ امّا تا آنجا که آدمی را در برابر حق جای ندهد و به باطل پیوند نزند. کافران بر اثر علاقه فراوان به خود و آنچه متعلّق به خویشتن می پندارند، به تعصب و حمیت جاهلانه گرفتار می‏آیند و بر حق پای می‏نهند و از عدالت می‏گذرند.
قرآن این صفت را سخت نکوهش می‏کند و از نشانه‏های کفر می‏داند.

---

کافران از آن رو که به خدا و معاد ایمان ندارند، در تاریکی سر در گم‏اند. نه از خویش خبر دارند و نه به آینده امید می‏برند. آنان از امید به امدادهای الهی و گشایش‏های آسمانی محروم‏اند و در سختی‏ها و دشواری‏ها به نا امیدی و افسردگی دچارند. قرآن کریم نیز از زبان حضرت یعقوب -علیه السلام- ناامیدی و یأس را صفات کافران می‏خواند.

---