آیات عصمت انبیاء•
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
آیات عصمت
انبیاء به آیات دال بر مصونیت پیامبران از هر لغزش و خطا اطلاق می‌شود.
لفظ "عصمت" با تمام مشتقاتش سیزده بار در
قرآن آمده است. این لفظ از نظر ریشه شناسی بیش از یک معنا ندارد و آن "نگاهداری و بازداری" بوده و در قرآن نیز به همین معنا به کار رفته است. و در اصطلاح، یک حالت راسخ نفسانی و یک نیروی باطنی است که
معصوم را از ارتکاب
گناه به صورت
مطلق و حتی از اندیشه درباره
گناه بازمی دارد.
البته مقام
عصمت تنها به معنای مصونیت از ارتکاب گناه نیست؛ بلکه شاخه مهم دیگر آن مصونیت از هرگونه خطا و لغزش و انحراف و گمراهی است.
این دو شاخه اصلی عصمت نیز هر کدام شاخه‌های مختلفی دارد؛ مانند:
۱. عصمت از گناهان کبیره و صغیره پیش از
نبوت و پس از آن؛
۲. مصونیت از
خیانت در ابلاغ
وحی و رسالت؛
۳. مصونیت از خطا در اعمال دنیوی و شخصی.
آیات: ۱۲۴ و ۲۱۳
سوره بقره ،
۷
سوره حشر ،
۶۵ و ۸۰
سوره نساء ،
۲۱ و ۳۳ و ۶۴
سوره احزاب ،
۹
سوره انعام ،
۳ و ۴
سوره نجم ،
۱ و ۲
سوره فتح و… به دلیل این که بر عصمت انبیا
دلالت دارند، "آیات عصمت" نامیده می‌شوند.
اما در برخی آیات به لغزش برخی از انبیا اشاره شده است که مفسران آن‌ها را به "ترک اولی"
تفسیر و
تاویل کرده‌اند.
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله«آیات عصمت انبیاء».
