• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

آیه 030 محمد•

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



آیه ۳۰ محمد صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم، درباره منافقان و امکان شناخت آنان از لحن گفتارشان می باشد.



به آیه ۳۰ سوره محمد صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم که راجع به منافقان است «آیه لحن القول» و «آیه منافقان» می‌گویند: (و لو نشاء لاریناکهم فلعرفتهم بسیماهم و لتعرفنهم فی لحن القول و الله یعلم اعمالکم)؛ «و اگر ما بخواهیم آنها را به تو نشان می‌دهیم تا آنها را با قیافه هایشان بشناسی، هر چند می‌توانی از طرز سخنانشان آنها را بشناسی، و خداوند اعمال شما را می‌داند».


در این آیه و آیات قبل و بعد از آن به بخشی از صفات و نشانه‌های منافقین اشاره شده، و مخصوصا بر این معنا تاکید دارد که اینها تصور نکنند برای همیشه می‌توانند چهره درونی خود را از پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و مؤمنان مکتوم دارند، و خود را از رسوایی بزرگ برهانند. قرآن به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم می‌فرماید: اگر بخواهیم، در چهره‌های آنها علامتی می‌گذاریم که با مشاهده آن علامت از نفاقشان آگاه شوی، و آشکارا آنها را ببینی. سپس می‌افزاید: هر چند الان هم می‌توانی از طرز سخنانشان آنها را بشناسی.


«لحن» عبارت از این است که سخن را از قواعد و سنن خود منحرف سازند، یا اعراب خلافی به آن دهند، و یا از صورت صراحت به کنایه و اشاره بکشانند، و منظور در آیه مورد بحث همان معنای سوم است یعنی این منافقان بیماردل را از کنایه‌ها و نیشها و تعبیرات موذیانه و منافقانه شان می‌توان شناخت.


هر جا سخن از جهاد است آنها به نحوی در تضعیف اراده مردم می‌کوشند، هر جا سخن از حق و عدالت است آن را به سوی دیگری منحرف می‌سازند، و آنجا که از نیکان و پاکان و پیشگامان اسلام سخن به میان می‌آید به نحوی می‌کوشند آنها را لکه دار و کم اعتبار کنند. لذا در حدیث معروفی از ابو سعید خدری نقل شده است که می‌گوید: منظور از «لحن القول» بغض علی بن ابی طالب علیه‌السّلام است، و ما منافقان را در عصر پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم از طریق عداوت با علی علیه‌السّلام می‌شناختیم.


اصولا ممکن نیست انسان چیزی را در دل داشته باشد و بتواند برای مدت طولانی آن را چنان مکتوم دارد که حتی در کنایات و اشارات و لحن کلام او ظاهر نشود، لذا در حدیثی از امیر مؤمنان علی علیه‌السّلام می‌خوانیم: هیچکس چیزی را در دل پنهان نمی‌کند مگر اینکه در سخنانی که از دهان او ناآگاه می‌پرد و صفحه صورتش آشکار می‌شود.
[۵] سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الدر المنثور فی التفسیر بالماثور، ج۶، ص۶۶.



۱. محمد/سوره۴۷، آیه۳۰.    
۲. مکارم شیرازی، ناصر، ۱۳۰۵ -، تفسیر نمونه، ج۲۱، ص۴۷۸.    
۳. طوسی، محمد بن حسن، ۳۸۵ - ۴۶۰ق، التبیان فی تفسیر القرآن، ج۹، ص۳۰۵.    
۴. طبرسی، فضل بن حسن، ۴۶۸ - ۵۴۸ق، مجمع البیان فی تفسیرالقرآن، ج۹، ص۱۷۵.    
۵. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الدر المنثور فی التفسیر بالماثور، ج۶، ص۶۶.
۶. طباطبایی، محمد حسین، ۱۲۸۱ - ۱۳۶۰، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۸، ص۲۴۳.    
۷. فخر رازی، محمد بن عمر، ۵۴۴ - ۶۰۶ق، التفسیرالکبیر، ج۲۸، ص۵۹.    
۸. حویزی، عبد علی بن جمعه، - ۱۱۱۲ق، تفسیرنورالثقلین، ج۵، ص۴۴.    



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «آیه ۰۳۰ محمد».    



جعبه ابزار