چنان که تبرى جستن از آنها واجب مى‌باشد .
فروختنسلاح به دشمنان دین، که در حال جنگ با مسلمان انند و نیز در دوران صلح به قصد تقویت آنان علیه مسلمان ان و به قول برخى، مطلقا حرام است.
شهادت یکى از دو خصم علیه دیگرى در صورتى که منشأ خصومت، امور دنیایى باشد، پذیرفته نیست؛ لیکن به نفع وى و نیز مطلقا (له یا علیه) در صورتى که منشأ دشمنى، امور دینى باشد، پذیرفته است.
ملاک دشمنى دنیایى که مانع پذیرش شهادت مى‌گردد این است که هرکدام از دو خصم از ناخوشى و پریشان حالى دیگرى، شاد و از خوشى و شادمانى وى اندوهگین گردد و بدى او را بخواهد. برخى، به این مطلب اشکال کرده و گفته‌اند؛ این نوع عداوت موجب فسق و خروج از عدالت مى‌گردد. در نتیجه شهادت مطلقا پذیرفته نیست، هرچند به نفع خصم باشد.
