احمد بن ابراهیم عصفوری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
احمد بن ابراهیم (۱۰۸۴-۱۱۳۱ق/۱۶۷۳-۱۷۱۸م)،
فقیه، متکلم، محقق و نویسنده از افراد سرشناس
آل عصفور بود.
وی در شاخوره به دنیا آمد و در همان‌جا علوم مقدماتی را فرا گرفت و آنگاه نزد استادان بزرگ آن عصر مراتب عالی
فقه و
اصول را به پایان رساند و به درجۀ
اجتهاد نایل آمد.
احمد از برجسته‌ترین شاگردان
شیخ سلیمان ماحوزی است که نزد وی فقه و اصول و
حکمت را آموخت.
ریاضیات را نزد شیخ
محمد بن یوسف بحرانی فرا گرفت.
تألیفات او نشان می‌دهد که در بسیاری از دانش‌های روزگار خود مهارت کافی داشته است.
او به رغم دیگر عالمان عصفوری که
اخباری بودند و از این‌رو با حکمت و فلسفه سر ناسازگاری داشتند، به تعقل گرایش داشت و کتاب‌هایی نیز در زمینۀ علوم عقلی تألیف کرد.
وی علاوه بر تبحر فراوان در
علوم عقلی و
نقلی، در
فصاحت زبان و
بلاغت سخن و حاضرجوابی نیز مشهور بود.
در روزگار او جزایر
خلیج‌فارس آماج تاخت و تاز
اعراب هوله گشت و
بحرین نیز از این تهاجم وسیع بی‌نصیب نماند.
در این آشوب افراد بسیاری کشته شدند و اموال مردم به غارت رفت و آبادی‌ها ویران گردید.
بسیاری از مردم،
شهر و دیار خود را رها کردند و به جاهای دیگر کوچیدند.
احمد بن ابراهیم نیز زادگاهش را ترک گفت و به قطیف رفت.
هر چند فرزندش یوسف در بحرین ماند تا اموال پدر و به خصوص کتابخانه‌اش را حفظ کند، اما پس از چندی همۀ آن‌ها به تاراج رفت و نابود شد.
او از این حادثۀ دردناک
بیمار شد و در
قطیف درگذشت.
برای او ۲۳ تألیف معتبر بر شمرده‌اند که گویا همگی با کتابخانۀ وی در
فتنه بحرین از میان رفته است.
مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، دانشنامه بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «آل عصفور»، شماره«۴۳۸»
