اشتراک در دو معنا به کار رفته است:
۱. شریک شدن با یکدیگر.
۲. تعدّد معانی حقیقی یک لفظ یا تعدّد افراد یک معنا.
از معنای نخست در باب‌های تجارت، شرکت، احیاء موات، حدود و قصاص سخن رفته است.
از معنای دوم در اصول فقه، بخش الفاظ سخن رفته است.
اشتراک لفظی، به معنای تعدّد معانی حقیقی برای یک لفظ در یک زبان است مانند «قرء» که در زبان عرب به معنای حیض و نیز پاکی از آن آمده است. تعیین معنایی که مراد گوینده است در مشترک لفظی نیازمند قرینۀ تعیین کننده است.
مقابل اشتراک لفظی، ترادف است.
شکی در امکان و وقوع اشتراک معنوی نیست، لیکن اصولیان در امکان اشتراک لفظی و بر فرض امکان، در وقوع آن، اختلاف دارند. بیشتر، قائل به امکان و وقوع آن هستند.
برخی، استعمال لفظ مشترک را در قرآن کریم به دلیل پیدایش اجمال در صورت نبودن قرینه بر تعیین معنای مراد یا طولانی شدن بدون فایدۀ کلام در صورت آوردن قرینه، نفی کرده‌اند.
