اِنفتاح دارای دو معنا می باشد:
۱ - به معنی باز بودن راه علم و علمى به احکام در مقابل انسداد می باشد
۲ - در علم تجوید، فاصله گرفتن سطح زبان از سقف دهان هنگام تلفظ حرف را انفتاح گویند.
انفتاح به معناى نخست همانند انسداد از عناوینی است که در کتاب‌های اصولی متأخر (از زمان «میرزای قمی» مؤلف «قوانین الاصول» متوفای (۱۲۳۱ ه. ق) به بعد به ویژه کتب اصولی شیخ انصاری) رواج یافت و از آن به مناسبت در علم اصول، بحث ادلّۀ حجیّت خبر واحد سخن رفته است.
در این که انفتاح، حقیقی است یا حکمی، بین اصولیان و اخباریان اختلاف است. مراد از انفتاح حقیقی آن است که راه علم به احکام در زمان غیبت همانند زمان حضور باز است.
اخباریان و برخی از اصولیان مانند سید مرتضی قائل به انفتاح حقیقی‌اند.
مراد از انفتاححکمی این است که در زمان غیبت راه علم به بیشتر احکام مسدود است، لیکن راه‌های ظنّی که دلیل خاص و قطعی بر حجیّت آن قائم است، وجود دارد مانند خبر ثقه و اجماع که از آنها به راه‌های «علمی» و «ظنّ خاص» تعبیر می‌شود. بیشتر اصولیان قائل به انفتاححکمیاند.
