• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بادن

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



بادن یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای فربه و چاق می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص جمع آوری زکات از این واژه استفاده نموده است.



بادن به معنای فربه و چاق می‌باشد. چنان‌که در اقرب الموارد آمده است. این واژه در مذکّر و مونّث به کار می‌رود و جمع آن «بُدَّن» (به ضم اوّل و فتح و تشدید دوم) است.


آن حضرت (علیه‌السلام) به عامل زکات می‌نویسد: زکات را جمع کن، تا شتران فربه را پیش ما آوری. «حتی تاتینا باذن الله بدّنا منقیات غیر متعبات و لا مجهودات لنقسّمها علی کتاب الله و سنة نبیّه صلی الله علیه و آله؛ تا پیش ما بیاوری شتران فربهی که مغز استخوانشان پر است. نه رنج کشیده و از طاقت رفته! تا آن‌ها را طبق کتاب خدا و سنّت پیامبرش (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) تقسیم نماییم.»


این لفظ فقط یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۸۲، نامه۲۵.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بدن»، ص۱۲۰.    






جعبه ابزار