تساقط ، به معناى ناديده گرفتن دو دليل متعارض و عمل نکردن به آنها است . مشهوراصوليون در جايى که دو دليل با هم تعارض نمايند و هيچ يک بر ديگرى رجحان نداشته باشد، به تساقط معتقد شده اند .
براى مثال ، در جايي که دو دليل درباره نمازجمعه وارد شده و يکى بر وجوب و ديگرى بر حرمت آن دلالت نمايد و هيچ کدام بر ديگري رجحان نداشته باشد ، مشهور اصوليون گفته اند : که هر دو دليل سقوط مى کرده و به اصول عملى مراجعه مى شود ؛ همان گونه که اگر هيچ دليلى نسبت به آن وجود نداشت، چنين عمل مي شد .
صدر ، محمد باقر ، بحوث فى علم الاصول ، ج ۷ ، ص ۱۵۸
مكارم شيرازي ، ناصر ، انوارالاصول ، ج ۳ ، ص ۵۲۳
حكيم، محمد سعيد، المحكم فى اصول الفقه، ج ۶، ص ۱۳۳ قديري ، محمد حسن ، البحث فى رسالات عشر ، ص ۳۷۹
مظفر ، محمد رضا ، اصول الفقه ، ج ۲ ، ص ۱۹۶
