• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حدیث معلل (درایه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


حدیث معلل، از اصطلاحات بکار رفته در علم حدیث بوده و به حدیثی گفته می‌شود که در آن ضعف و قدحی باشد.


از نظر دانشمندان علوم حدیث، حدیث معلل حدیثی است که در سند و یا متن آن ضعف و قدحی است که در ظاهر مشهود نیست مانند اشتراک راوی بین ثقه و غیر ثقه و روایت راوی از کسی که قطعاً او را ملاقات نکرده است و یا مخالفت راوی با راوی دیگر در سند حدیث.
برخی گفته‌اند: روایت راوی بر سبیل توهم نیز موسوم به معلل است مراد از توهم راوی آن است که حدیث مرسل یا منقطع را طوری نقل کند که گمان شود حدیث متصل است و یا حدیثی را در حدیث دیگر وارد سازد و یا چند سند را با هم مخلوط کند.

از نظر لغت «علت» به معنای مرض یا سبب است که در علوم حدیث معنای اول آن مراد است با این فرض معنای لغوی و اصطلاحی «معلل» با هم متناسب هستند.

عمدتاً حدیث معلل را به سندی و متنی تقسیم کرده‌اند گرچه برخی از محدثین عامه آن را به ده قسم تقسیم کرده‌اند.
علت در بعضی موارد قادح و در برخی از موارد غیر قادح است و قدح گاهی مخصوص متن و یا سند حدیث است و گاهی نیز از متن به سند و یا از سند به متن سرایت می‌کند.
ا - علت متنی غیر قادح، مانند اختلاف لفظی بین احادیث صحیح در صورتی که ارجاع الفاظ مختلف به معنای واحد ممکن باشد.
ب - علت متنی قادح که قدح آن مستلزم قدح در اسناد نیز باشد مانند این که راوی روایتی را به طور اشتباه نقل به معنا کند که در این صورت قدح در متن مستلزم قدح در راوی سند نیز خواهد بود.

برخی از دانشمندان علایمی را برای شناخت حدیث معلل متنی بیان داشته‌اند:
۱- رکاکت ترکیب مجلات حدیث.
۲- مخالفت حدیث با قواعد عقلی.
۳- مخالفت حدیث با قواعد ادبی.
۴- وقوع اضطراب در متن حدیث.

برخی از اهل سنت علت را مانع از صحت حدیث دانسته روی این جهت در تعریف حدیث صحیح قید سلامت از علت را شرط کرده‌اند.
در مورد نقل حدیث معلل گفته شده است: کسی که حدیث معلل را روایت می‌کند مستحب است وجه آن را بیان کند و اخفای عمدی علت، نوعی تدلیس است و در صورتی که موجب تغییر حکم شود احتمال حرمت وجود دارد.

از حدیث معلل (درایه) به معلل (درایه)، خبر معلل، خبر معتل، روایت معلل، خبر معلول، حدیث معلول، حدیث معتل، حدیث معل، خبر معل، روایت معتل، روایت معلول، روایت معل، معتل، معلول و معل نیز تعبیر شده است.
[۱] سبحانی، جعفر، اصول الحدیث و احکامه، ص۱۰۰.    
[۲] سبحانی، جعفر، اصول الحدیث و احکامه، ص۱۱۳-۱۱۴.    
[۳] شهید ثانی، زین‌الدین، الرعایة فی علم الدرایه، ص۱۴۱.    
[۴] میرداماد، سیدمحمدباقر، الرواشح السماویة فی شرح الاحادیث الامامیه، ص۱۸۲-۱۸۳.    
[۵] میرداماد، سیدمحمدباقر، الرواشح السماویة فی شرح الاحادیث الامامیه، ص۴۶.
[۶] سیوطی، عبدالرحمن، تدریب الراوی، ج۱، ص۲۹۴.    
[۷] سیوطی، عبدالرحمن، تدریب الراوی، ج۱، ص۲۷۷.    
[۸] صنعانی، محمد بن اسماعیل، توضیح الافکار، ج۲، ص۲۵-۲۶.    
[۹] طریحی، فخرالدین، جامع المقال، ص۵.    
[۱۰] درایة الحدیث، ص۴۶.
[۱۱] درایة الحدیث، ص۸۴.
[۱۲] کلباسی، ابوالهدی، سماء المقال، ج۲، ص۱۶۴.
[۱۳] علامه نجفی، سیدضیاءالدین، ضیاء الدرایه، ص۳۸.
[۱۴] بروجردی، سیدعلی، طرائف المقال، ج۲، ص۲۵۵.    
[۱۵] مدیرشانه‌چی، کاظم، علم الحدیث، ص۱۶۳.
[۱۶] مدیرشانه‌چی، کاظم، علم الدرایه، ص۱۱۹.
[۱۷] مدیرشانه‌چی، کاظم، علم الدرایه، ص۱۴۷.
[۱۸] نادرعلی، عادل، علوم حدیث و اصطلاحات آن، ص۱۱۲.
[۱۹] نادرعلی، عادل، علوم حدیث و اصطلاحات آن، ص۱۳۷.
[۲۰] سخاوی، محمد بن عبدالرحمن، فتح المغیث، ج۱، ص۲۷۳.    
[۲۱] سخاوی، محمد بن عبدالرحمن، فتح المغیث، ج۱، ص۲۴۴.    
[۲۲] فصلنامه علمی تخصصی علوم حدیث، ج۵، ص۱۳۴.
[۲۳] فصلنامه علمی تخصصی علوم حدیث، ج۵، ص۱۶۱.
[۲۴] قاسمی، علی، قواعد التحدیث، ص۱۰۸.    
[۲۵] قاسمی، علی، قواعد التحدیث، ص۱۳۱.    
[۲۶] تهانوی، محمدعلی، کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم، ج۳، ص۳۲۷.
[۲۷] مامقانی، عبدالله، مستدرکات مقباس الهدایه، ج۵، ص۳۸.
[۲۸] مامقانی، عبدالله، مستدرکات مقباس الهدایه، ج۵، ص۳۸۰-۳۸۱.
[۲۹] حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله، معرفة علوم الحدیث، ص۱۱۳.
[۳۰] صدر، سیدحسن، نهایة الدرایه، ص۲۹۳.    
[۳۱] عاملی، حسین بن عبدالصمد، وصول الاخیار الی اصول الاخبار، ص۱۱۱.    
[۳۲] عاملی، حسین بن عبدالصمد، وصول الاخیار الی اصول الاخبار، ص۹۳.    


۱. ↑ سبحانی، جعفر، اصول الحدیث و احکامه، ص۱۰۰.    
۲. ↑ سبحانی، جعفر، اصول الحدیث و احکامه، ص۱۱۳-۱۱۴.    
۳. ↑ شهید ثانی، زین‌الدین، الرعایة فی علم الدرایه، ص۱۴۱.    
۴. ↑ میرداماد، سیدمحمدباقر، الرواشح السماویة فی شرح الاحادیث الامامیه، ص۱۸۲-۱۸۳.    
۵. ↑ میرداماد، سیدمحمدباقر، الرواشح السماویة فی شرح الاحادیث الامامیه، ص۴۶.
۶. ↑ سیوطی، عبدالرحمن، تدریب الراوی، ج۱، ص۲۹۴.    
۷. ↑ سیوطی، عبدالرحمن، تدریب الراوی، ج۱، ص۲۷۷.    
۸. ↑ صنعانی، محمد بن اسماعیل، توضیح الافکار، ج۲، ص۲۵-۲۶.    
۹. ↑ طریحی، فخرالدین، جامع المقال، ص۵.    
۱۰. ↑ درایة الحدیث، ص۴۶.
۱۱. ↑ درایة الحدیث، ص۸۴.
۱۲. ↑ کلباسی، ابوالهدی، سماء المقال، ج۲، ص۱۶۴.
۱۳. ↑ علامه نجفی، سیدضیاءالدین، ضیاء الدرایه، ص۳۸.
۱۴. ↑ بروجردی، سیدعلی، طرائف المقال، ج۲، ص۲۵۵.    
۱۵. ↑ مدیرشانه‌چی، کاظم، علم الحدیث، ص۱۶۳.
۱۶. ↑ مدیرشانه‌چی، کاظم، علم الدرایه، ص۱۱۹.
۱۷. ↑ مدیرشانه‌چی، کاظم، علم الدرایه، ص۱۴۷.
۱۸. ↑ نادرعلی، عادل، علوم حدیث و اصطلاحات آن، ص۱۱۲.
۱۹. ↑ نادرعلی، عادل، علوم حدیث و اصطلاحات آن، ص۱۳۷.
۲۰. ↑ سخاوی، محمد بن عبدالرحمن، فتح المغیث، ج۱، ص۲۷۳.    
۲۱. ↑ سخاوی، محمد بن عبدالرحمن، فتح المغیث، ج۱، ص۲۴۴.    
۲۲. ↑ فصلنامه علمی تخصصی علوم حدیث، ج۵، ص۱۳۴.
۲۳. ↑ فصلنامه علمی تخصصی علوم حدیث، ج۵، ص۱۶۱.
۲۴. ↑ قاسمی، علی، قواعد التحدیث، ص۱۰۸.    
۲۵. ↑ قاسمی، علی، قواعد التحدیث، ص۱۳۱.    
۲۶. ↑ تهانوی، محمدعلی، کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم، ج۳، ص۳۲۷.
۲۷. ↑ مامقانی، عبدالله، مستدرکات مقباس الهدایه، ج۵، ص۳۸.
۲۸. ↑ مامقانی، عبدالله، مستدرکات مقباس الهدایه، ج۵، ص۳۸۰-۳۸۱.
۲۹. ↑ حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله، معرفة علوم الحدیث، ص۱۱۳.
۳۰. ↑ صدر، سیدحسن، نهایة الدرایه، ص۲۹۳.    
۳۱. ↑ عاملی، حسین بن عبدالصمد، وصول الاخیار الی اصول الاخبار، ص۱۱۱.    
۳۲. ↑ عاملی، حسین بن عبدالصمد، وصول الاخیار الی اصول الاخبار، ص۹۳.    


پایگاه مدیریت اطلاعات علوم اسلامی، برگرفته از مقاله «حدیث معلل (درایه)»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۸/۲۱.    



جعبه ابزار