حسن (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حُسْن (به ضم حاء و سکون سین) و
حَسَن (به فتح حاء و سین)، از
واژگان قرآن کریم به معنای زیبایی و نیکویی است.
حُسْن به معنی زیبائی و نیکوئی است. در
قاموس گوید: «الْحُسْنُ: الجَمَال» (زیبائی)
در
صحاح گفته: «الْحُسْنُ: نقیضُ الْقُبْحِ» (نیکی).
حَسَن وصف است به معنی زیبا و نیکو.
هر دو معنی واژه حُسْن در
قرآن یافت می‌شود مثل:
(وَلا اَنْ تَبَدَّلَ بِهِنَّ مِنْ اَزْواجٍ وَ لَوْ اَعْجَبَکَ حُسْنُهُنَ) «و نه تو راست که آنها را به همسران دیگر عوض کنی گر چه زیبائی ایشان تو را بشگفت آورد.» و مثل:
(وَوَصَّیْنَا الْاِنْسانَ بِوالِدَیْهِ حُسْناً) «انسان را نسبت به پدر و مادرش به نیکی سفارش کرده‌ایم.»
راغب گوید: حُسْن عبارت است از هر چیز سرور آور و خوش آیند. قول راغب جامع هر دو معنای فوق است زیرا خوش آیند شامل هر دو از زیبائی و نکوئی است.
حسن در قرآن هم
مصدر آمده و هم اسم. مثل
آیه ۸ عنکبوت که ذکر شد و مثل:
(اِمَّا اَنْ تُعَذِّبَ وَ اِمَّا اَنْ تَتَّخِذَ فِیهِمْ حُسْناً) (يا آنان را
مجازات مى‌كنى، و يا روش نيكويى در مورد آنها انتخاب مى‌نمايى.)
که هر دو مصدرند و می‌شود گفت که اسمند و نحو:
(وَاللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَآبِ) (وَاللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الثَّوابِ) که هر دو اسمند یعنی: «برگشت خوش آیند و ثواب دلپسند نزد خداست.»
حَسَن وصف است به معنی زیبا و نیکو.
(فَتَقَبَّلَها رَبُّها بِقَبُولٍ حَسَنٍ) «پروردگارش او را پذیرفت پذیرشی نیکو.»
(مَنْ ذَا الَّذِی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً) (كيست كه به
خدا قرض نيكويى دهد؟)
موارد استعمال آن: قبول حسن، قرض حسن، متاع حسن، رزق حسن، اجر حسن، بلاء حسن و غیره است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «حسن»، ج۲، ص۱۳۴-۱۳۵.
