حسین بن محمد جسر طرابلسی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جِسْر طرابلسی، حسین‌بن‌محمد،
فقیه و
ادیب و
عالم برجسته
حنفی قرن سیزدهم و چهاردهم است.
در ۱۲۶۱ در خانواده‌ای اهل
علم در
طرابلس (
لبنان ) به
دنیا آمد.
در حدود یک سالگی پدرش، محمدجسر، را که از عالمان زمان خود بود، از دست داد و عمویش (شیخ مصطفی جسر)
سرپرستی او را به عهده گرفت.
شیخ حسین جسر در زادگاهش نزد شیخ عبدالجلیل به فراگیری
قرآن کریم پرداخت و
صرف و
نحو و
فقه را نزد عبدالقادر و عبدالرزاق رافعی و شیخ‌عَرابی آموخت.
در ۱۲۷۹ به
قاهره سفر کرد و در
دانشگاه الازهر نزد استادانی چون شیخ حسین مَرْصَفی، حسین مِنقارة و عبدالرحمان بحراوی به تحصیل
علم پرداخت و در
ادبیات و
علوم دینی و
عقلی صاحب نظر شد.
در ۱۲۸۴، به دلیل
بیماری عمویش، به طرابلس بازگشت و بر اثر
فوت وی ناچار شد در طرابلس بماند.
جسر را از پیشگامان نهضت فرهنگی
عرب در عصر جدید شمرده‌اند.
وی یکی از راههای اصلاح
امت اسلامی و مقابله با تاخت و تاز فرهنگی بیگانگان را
آموزش علوم روز به شیوه جدید و تلفیق آنها با
علوم و
مبانی دینی می‌دانست؛ از این‌رو، مدرسه‌ای تأسیس کرد و
مدیریت آن را برعهده گرفت.
در این مدرسه، که از پیشرفته‌ترین مراکز آموزشی آن زمان بود، علاوه بر آموزش علوم روز به شیوه مدارس اروپایی،
زبان فرانسه و
ترکی و
علوم دینی نیز
تدریس می‌شد.
بسیاری از
علما به شیوه کار او
اعتراض کردند،
حکومت عثمانی هم آن را به رسمیت نشناخت و
مدرسه را
تعطیل کرد.
جسر سپس به
بیروت رفت و مدتی در
مدرسه سلطانیه تدریس کرد.
بعد به طرابلس بازگشت و در
مدرسه رجبیه به تدریس پرداخت.
در دانشگاه (جامع) طینالِ طرابلس نیز به تربیت
طلاب همت گماشت
و تمام تلاش خود را صرف تطبیق دادن
علوم طبیعی و فلسفی بر
اصول و قواعد
دینی نمود.
از جمله شاگردان وی، عبدالکریم عویضه، رشیدرضا، (صاحب المنار)، امین عزالدین (قاضی طرابلس)، اسماعیل حافظ، عبدالمجید و عبدالقادر
مغربی، شیخ
محیی
الدین عبس و فرزندش محمدجسر بودند.
جسر از
سیاست دوری می‌جست و با وجود تمایل سلطان عبدالحمید، هیچ منصبی را نپذیرفت.
از تعصبات
دینی نیز به دور بود و مردم را همواره به
وحدت و
الفت با یکدیگر فرا می‌خواند.
در تدریس و تألیف، مطالب را با عباراتی ساده و قابل فهم بیان می‌کرد و از مناقشات لفظی و پرداختن به مباحث غیر ضروری خودداری می‌نمود.
برخی این ویژگی جسر را ناشی از اثر پذیری او از استادش حسین مرصفی می‌دانند.
وی شاعری ماهر نیز بود و حسنی عامری مؤلف
نزهةالالباب نام او را در زمره شعرای شام آورده است.
همچنین مؤسس و
سردبیر هفته‌نامه طرابلس (طرابلس الشام) بود و خود مقالاتی در این
نشریه نوشت.
جسر در ۱۳۲۷ وفات کرد و
اشعار بسیاری در رثای او سروده شد.
آثار مکتوب متنوعی از جسر باقی‌مانده که نشان دهنده تبحر وی در علوم گوناگون است.
مهم‌ترین آثار چاپ شده وی عبارت‌اند از:
الرسالة الحمیدیه فی حقیقة الدیانة الاسلامیة و حقیقة الشریعة المحمدیة، در باره
عقاید و
احکام اسلامی و پاسخ به شبهات
غربیان در باره
اسلام ، که در بر دارنده آرای کلامی و فلسفی اوست
الحصون الحمیدیة لمحافظةالعقائدالاسلامیة، چاپ ۱۳۲۳ در
دمشق
برخی آثار فقهی از جمله اشارات (اشاره) الطاعة فی حکم صلاة الجماعة و تعدد الزوجات
آثار تربیتی و اخلاقی از جمله علم‌تربیة الاطفال سعادة الرجال و النساء؛ التربیة المصونة؛ هدیة الالباب فی جوهر الآداب، در بر دارنده
اشعار اخلاقی او؛ سیرة مهذب
الدین، در نقد عادات اجتماعی زمان خود؛ ریاض طرابلس الشام، مجموعه‌ای ده جلدی که برگزیده مقالات علمی و اجتماعی او در نشریه طرابلس است
البدرالتمام فی مولد خیرالانام شامل قصایدی در مدح
پیامبر اکرم صلی‌اللّه علیه و آله و سلم؛ نزهة الفکر فی مناقب مولاناالشیخ محمدالجسر در شرح‌حال پدرش.
آثار متعددی از جسر هنوز چاپ نشده است، از جمله: العقیدة الاسلامیة و العقیدة النصرانیة، القرآن الکریم و عدم اقتباسه شیئاً من‌التوراة و الانجیل و عصمة الانبیاء، الذخائر فی الفلسفة الاسلامیة، رسالة فی آداب البحث و المناظره، الکواکب الدریة فی‌العلوم الادبیة و نیز مجموعه‌هایی در باره خطبه‌های
جمعه و
اشعار و سروده‌ها.
از فرزندان جسر، محمد جسر در حیات سیاسی
لبنان نقش بارزی داشت و به ریاست
مجالس سنا و نمایندگان لبنان رسید و فرزند دیگرش، ندیم افندی، به مناصب اداری و حقوقی دست یافت.
(۱) انیس ابیض، الحیاة العلمیه و مراکز العلم فی طرابلس خلال‌القرن التاسع عشر، طرابلس ۱۴۰۵/۱۹۸۵.
(۲) اسماعیل بغدادی، ایضاح المکنون، ج۱ـ۲، در حاجی خلیفه، کشف‌الظنون، ج۳ـ۴، بیروت ۱۴۱۰/۱۹۹۰.
(۳) محمد حسنی عامری، نزهةالالباب فی تاریخ مصر و شعراء العصر، قاهره ۱۳۱۴.
(۴) جرجی زیدان، تاریخ آداب اللغة العربیة، بیروت ۱۹۷۸.
(۵) سمیح وجیه زین، تاریخ طرابلس: قدیماً و حدیثاً، بیروت ۱۳۸۹/۱۹۶۹.
(۶) یوسف الیان سرکیس، معجم‌المطبوعات العربیة و المعربة، قاهره ۱۳۴۶/۱۹۲۸، چاپ افست قم ۱۴۱۰.
(۷) احمد فهد برکات شوابکه، محمد رشیدرضا و دوره فی الحیاة الفکریة و السیاسیة، اردن ۱۴۰۹/۱۹۸۹.
(۸) ابراهیم احمد عدوی، رشیدرضا، الامام المجاهد، مصر: موسسة المصریة العامة للتألیف و الانباء و النشر.
(۹) زکی محمد مجاهد، الاعلام الشرقیة فی المائة الرابعة عشرة الهجریة، بیروت ۱۹۹۴.
(۱۰) لویس معلوف، المنجد فی اللغة و الاعلام، بیروت ۱۹۷۳ـ ۱۹۸۲، چاپ افست تهران ۱۳۶۲ ش.
(۱۱) المکتبة الازهریة، فهرس الکتب الموجودة بالمکتبة الازهریة، قاهره ۱۳۶۵ـ ۱۳۶۸/ ۱۹۴۶ـ۱۹۴۹.
(۱۲) المنار، (شعبان ۱۳۳۷).
(۱۳) محمد نورالدین عارف میقاتی، طرابلس فی‌النصف الاول من‌القرن العشرین المیلادی، طرابلس ۱۳۹۸/۱۹۷۸.
(۱۴) عبداللّه حبیب نوفل، تراجم علماء طرابلس و ادبائها، طرابلس ۱۹۸۴.
(۱۵) ادوارد وان دایک، کتاب اکتفاء القنوع بماهو مطبوع، چاپ محمدعلی ببلاوی، مصر ۱۳۱۳/۱۸۹۶، چاپ افست قم ۱۴۰۹؛
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «حسین بن محمد جسر طرابلسی»، شماره۴۶۸۲.
