حوض
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَوْض، از
مواقف قیامت که
پیامبراکرم به
روز رستاخیز، از
مؤمنان امت خویش در کنار آن دیدار میکند.
حوض واژه عربی است، به معنای محل جمع شدن
آب یا جایی که برای نگهداری آب در
زمین ساخته میشود.
و در منابع جدیدتر آن را به
برکه و آبدان معنی کردهاند.
تعابیر حوض آب، حوض ترسا، حوض ماهی، حوض نعمان و حوضک در زبان فارسی کاربرد دارند.
در مراسم
حج پیش از
اسلام، از حوضهای چرمین و قابل حملی یاد شده است که
هاشم و کسانی که پس از او عهدهدار آبرسانی به
حاجیان بودند، آنها را میساختند
و شاید از همین روست که
عبدالمطلب، پسر هاشم، را «
ذوالحوضین»
لقب دادهاند.
واژه حوض با اضافه تشریفی به
پیامبر (حوضِ نبی)، در بسیاری از منابع آمده است
و نقل شده که
رسول اکرم از
مؤمنان امت خویش در کنار آن دیدار میکند.
از
دعاهای معمول این بوده است که خدایت از حوض پیامبر بیاشاماند و سیراب فرماید.
واژه حوض و مشتقات آن در
قرآن نیامده است، ولی بسیاری از
مفسران واژه
کوثر را در نخستین آیه
سوره کوثر، همان حوض پیامبر میدانند
که آب آن از
شیر سفیدتر و از
عسل گواراتر است.
علمای مسلمان احادیث حوض را
متواتر و اعتقاد به وجود حوض را از شرایط
ایمان شمردهاند.
ابن بابویه باور به وجود آن را از اعتقادات امامیه دانسته است.
گستره این حوض و شمار جامهای کنارِ آن در بسیاری از منابع کهن اسلامی به تفصیل آمده است.
در
روایاتی از پیامبر اکرم صلیاللّهعلیهوآلهوسلم وسعت این حوض بیش از فاصله
عَدَن تا
عَمان یا
کعبه تا
بیتالمقدس یا
صنعا تا
بُصری و تعداد
جامهای آن بیش از شمار
ستارگان دانسته شده است.
بنابر روایات
شیعه و
اهل سنت،
امیر مؤمنان علی علیهالسلام ساقی حوض یا
ساقی کوثر و یاور و همراهِ پیامبر
در کنار حوض است. در آثار اسلامی، علی علیهالسلام نخستین کسی معرفی شده است که کنار حوض به حضور پیامبر میرسد
و مانع آمدن
منافقان به کنار حوض میشود.
بنابر
حدیثی نبوی، آنان که پس از پیامبر مرتکب
بدعت شوند، به حوض راه نمییابند.
همچنین در روایات آمده است که هرکس به حوض پیامبر
باور نداشته باشد، به کنار آن درنمیآید.
طبق
حدیث ثقلین،
قرآن و
عترت پیامبر روز
رستاخیز در کنار حوض بر آن حضرت وارد میشوند.
بَقی بن مَخلد قُرطبی (متوفی ۲۷۶) روایات مربوط به حوض را در کتاب خود با عنوان مارُوی فی الحوض و الکوثر گرد آورده است.
ابوالقاسم ابن بَشکُوال (متوفی ۵۷۸) نیز ذیلی بر این کتاب نوشته است.
عبدالقادربن محمد عطا صوفی این دو کتاب را به همراه مستدرکی از
احادیث حوض و کوثر با عنوان مرویّات
الصحابة رضیاللّه عنهم فی الحوض و الکوثر (
مدینه ۱۴۱۳) منتشر کرده است.
(۱) ابن بابویه، الاعتقادات، چاپ عصام عبدالسید، قم ۱۳۷۱ش.
(۲) ابن بابویه، کتاب الخصال، چاپ علیاکبر غفاری، قم ۱۳۶۲ش.
(۳) ابن حنبل، مسندالامام احمدبن حنبل، بیروت: دارصادر.
(۴) ابن عبدالبرّ، الاستیعاب فی معرفة
الاصحاب، چاپ علیمحمد بجاوی، بیروت ۱۴۱۲/۱۹۹۲.
(۵) حسین بن علی ابوالفتوح رازی، تفسیر روح الجِنان و روح الجَنان، چاپ ابوالحسن شعرانی و علیاکبر غفاری، تهران ۱۳۸۲ـ۱۳۸۷.
(۶) احمد بن عبداللّه ابونعیم اصفهانی، حلیة الاولیاء و طبقات الاصفیاء، چاپ محمدامین خانجی، بیروت ۱۳۸۷/۱۹۶۷.
(۷) موفق بن احمد اخطب خوارزم، المناقب، چاپ مالک محمودی، قم ۱۴۱۴.
(۸) محمدحسین بن خلف
برهان،
برهان قاطع، چاپ محمد معین، تهران ۱۳۶۱ش.
(۹) بَقی بن مَخلد، ماروی فی الحوض و الکوثر، در مرویّات
الصحابة رضیاللّه عنهم فیالحوض و الکوثر، چاپ عبدالقادر صوفی، مدینه: مکتبةالعلوم و الحکم، ۱۴۱۳.
(۱۰) علی بن عیسی بهاءالدین اربلی، کشف الغمة فی معرفةالائمة، بیروت ۱۴۰۵/۱۹۸۵.
(۱۱) محمد بن عبداللّه حاکم نیشابوری، المستدرک علیالصحیحین، چاپ یوسف عبدالرحمان مرعشلی، بیروت ۱۴۰۶.
(۱۲) دهخدا.
(۱۳) محمد بن محمد زَبیدی، تاج العروس من جواهرالقاموس، چاپ علیشیری، بیروت ۱۴۱۴/۱۹۹۴.
(۱۴) محمود بن عمر زمخشری، اساس البلاغة، چاپ عبدالرحیم محمود، بیروت.
(۱۵) عبدالرحمان بن ابیبکر سیوطی، الجامع الصغیر فی احادیث البشیرالنذیر، بیروت ۱۴۰۱.
(۱۶) عبدالرحمان بن ابیبکر سیوطی، الدرالمنثور فیالتفسیر بالمأثور، چاپ نجدت نجیب، بیروت ۱۴۲۱/۲۰۰۱.
(۱۷) عبدالرحیم بن عبدالکریم صفیپوری، منتهیالارب فی لغةالعرب، چاپ سنگی تهران ۱۲۹۷ـ۱۲۹۸، چاپ افست ۱۳۷۷.
(۱۸) احمد بن عبداللّه طبری، ذخائرالعقبی فی مناقب ذویالقربی، قاهره ۱۳۵۶، چاپ افست بیروت.
(۱۹) طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن.
(۲۰) محمد بن محمد غزالی، احیاءعلوم الدین، چاپ محمد محمد تامر، قاهره ۲۰۰۴.
(۲۱) محمد بن شاه مرتضی فیض کاشانی، تفسیرالصافی، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲.
(۲۲) محمد بن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، بیروت ۱۴۰۵/۱۹۸۵.
(۲۳) مجلسی، بحارالانوار.
(۲۴) مسلم بن حجاج، الجامع الصحیح، بیروت: دارالفکر.
(۲۵) محمد عبدالرووف بن تاج العارفین مُناوی، فیضالقدیر: شرح الجامع الصغیر من احادیث البشیرالنذیر، چاپ احمد عبدالسلام، بیروت ۱۴۱۵/۱۹۹۴.
(۲۶) احمد بن محمد میبدی، کشفالاسرار و عدةالابرار، چاپ علیاصغر حکمت، تهران ۱۳۶۱ش.
(۲۷) یحیی بن شرف نووی، صحیح مسلم بشرح النووی، بیروت ۱۴۰۷/۱۹۸۷.
(۲۸) احمد بن عبدالوهاب نویری، نهایةالارب فی فنون الادب، قاهره (۱۹۲۳) ـ۱۹۹۰.
(۲۹) علی بن ابوبکر هیثمی، مجمعالزوائد و منبع الفوائد، بیروت ۱۴۰۸/۱۹۸۸.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «حوض (۱)»، شماره۶۶۴۶.