خروج سفیانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خروج سفیانی، خروج مردی از
نسل ابوسفیان، از نشانه‌های حتمی
قیام حضرت مهدی (علیه‌السلام) می‌باشد.
پیش از
قیام حضرت مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) مردی از
نسل ابوسفیان در منطقۀ
شام خروج می‌کند و با تظاهر به دینداری، گروه فراوانی از
مسلمانان را
فریب می‌دهد و بخش گسترده‌ای از سرزمین‌های اسلامی (شام،
حمص،
فلسطین،
اردن،
قنسرین و منطقه
عراق) را به تصرف خود در می‌آورد.
در
کوفه و
نجف، به کشتار
شیعیان می‌پردازد و برای کشتن و یافتن آنان جایزه تعیین می‌کند.
مدت
حکومت او، نه ماه است.
وی، آنگاه که از
ظهور حضرت حجت (علیه‌السّلام)
آگاه می‌شود، با سپاهی بزرگ به
جنگ وی می‌رود.
در منطقۀ
بیداء (بین
مکه و
مدینه) با سپاه
امام علیه‌السّلام برخورد می‌کند و به امر خدا، همۀ لشکریان وی (جز چند نفر) در
زمین فرو می‌روند و
هلاک می‌شوند.
این که سفیانی کیست و چه ویژگی‌هایی دارد و چگونه خروج می‌کند و پرسش‌هایی از این دست هرگز به گونه‌ای روشن و قابل قبول در
روایات و سخنان بزرگان مورد اشاره قرار نگرفته و به طور صرف، به گمانه‌هایی بسنده شده است. از جمله این که گفته شده: نام وی
عثمان بن عنبسه و از خاندان ابوسفیان است.
ازاین رو برخی بر این باورند سفیانی فرد مشخصی نیست؛ بلکه فردی است با ویژگی‌های ابوسفیان که در آستانۀ ظهور حضرت مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) به طرفداری از
باطل، خروج می‌کند و
مسلمانان را به
انحراف می‌کشاند. این‌ها در بیان دیدگاه خود می‌گویند: در حقیقت، ابوسفیان، به عنوان سرسلسلۀ سفیانیان، نماد پلیدی است. او غارتگری بود که با
رباخواری، زورگویی و چپاول اموال مردم، ثروت‌های هنگفتی به چنگ آورده بود و از راه
فریب و
استثمار توده‌های
ستم کشیده و ترویج
خرافات و دامن زدن به نظام طبقاتی جاهلی،
قدرت فراوانی داشت. ابوسفیان، در جایگاه سردمدار
شرک و
بت پرستی و سرمایه‌داری طاغوتی، هر نوع حرکت و جنبشی را که دم از
عدالت، برادری و
آزادی می‌زد،
دشمن شمارۀ یک خود می‌دانست و با قدرت تمام برابر آن به
مبارزه بر می‌خاست.
بنابراین، در حقیقت سفیانی یک جریان است، نه یک شخص. سفیانی جریان باطل در بستر
تاریخ است. بر فرض هم که سفیانی را از
نسل ابوسفیان بدانیم، اشکالی پدید نمی‌آید و واپسین مهرۀ این زنجیره، همان سفیانی است که در آستانۀ ظهور قائم (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) خروج می‌کند.
نشانه‌های ظهور،
خسف به بیدا.
فرهنگنامه مهدویت، خدامراد سلیمیان، ص۲۰۵-۲۰۶، برگرفته از مقاله «خروج سفیانی».
