خلود
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خلود بمعنای جاودانگی ،یکی از اوصاف
جهان آخرت و دنیای بعد از
مرگ است؛ و در
قرآن به
خلود بهشتیان و جهنمیان تصریح شده است.
بیش تر
اهل لغت ، کلمه «
خلود» را به معنای دوام، بقا و
جاودانگی دانسته‌اند و
طول عمر را از باب تشبیه،
خلود خوانده‌اند.
برخی نیز آن را به معنای بقا و طول عمر دانسته و از باب تشبیه به معنای حیات جاودان به کار برده‌اند.
قرآن به صراحت بیان می‌کند که آدمیان در جهان آخرت در
بهشت یا
جهنم جاودانه‌اند و تعابیر گوناگونی- همانند
خلود، اقامت، قرار و مکث- را برای این معنا به کار می‌برد. «
خلود» در
آیات قرآنی، در قالب‌های مختلف وصفی، فعلی و مصدری، برای جاودانگی در بهشت و دوزخ به کار رفته است. گاه
قرآن به صراحت بیان می‌دارد که
اهل جهنم هیچ گاه از
عذاب جهنم رها نمی‌شوند و بهشتیان، جاودان‌اند.
کسانی که بنابر آیات
قرآنی در
دوزخ جاودان خواهند بود، عبارت‌اند از: ۱.
کافران ؛ ۲.
منافقان ؛ ۳. آنان که غرق در گناه‌اند.
؛ ۴. آنان که کسی را به ناحق و عمدی بکشند.
؛ ۵.
ربا خواران
؛ ۶.ستمگران
؛ ۷. کسانی که
میزان اعمالشان سبک است
؛ ۸. گنهکاران.
از این آیه و قرائن موجود در آن بسیاری از مفسران تصریح کرده‌اند که گناه آن گاه مایه جاودانگی در دوزخ است که از نافرمانی در
توحید ریشه گیرد
از مجموع آیات مطرح شده فهمیده میشود که
کفار و بی ایمانان در دوزخ و جاودان‌اند؛ همه علمای
امامیه بر آن‌اند که
تهدید به جاودانگی در دوزخ تنها متوجه کفار است و
مؤمنان گناهکار را در برنمی گیرد.این مؤمنان پس از آنکه در
عذاب الهی از گناهان خویش پاک می‌شوند، از دوزخ برون می‌آیند و به بهشت می‌روند.
اهل حدیث و
مرجئه (مرجئه) نیز با این باور امامیه همراه‌اند؛ اما
معتزله بر آن‌اند که تهدید به
خلود هم مؤمنان را می‌پوشاند و هم کافران را. (
معتزله ) دسته‌ای از
خوارج به نام «
وعیدیه » هر
گناه کبیره‌ای را مایه جاودانگی در دوزخ شمرده‌اند
گناهکاران اگر گناهکاری آنان
ایمان را از میان نبرد و موجب انکار ضروری
دین نشود، سرانجام از دوزخ می‌رهند.
قرآن کریم گواهی می‌دهد که پای فشاری بر زشتکاری و گناهکاری، مایه انکار آیات الهی است.
تنها گناهی که بدون
توبه بخشوده نمی‌شود،
شرک است؛ اما دیگر گناهان بسا که بی توبه مشمول بخشایش الهی شوند
و از گذر
شفاعت شفیعان (شفاعت) محو گردند.
فرهنگ شیعه، ج۱، ص۲۳۵، برگرفته از مقاله«خلود».
