زبان قرآن•
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زبان و شیوه خاص
قرآن در بیان معانی و مقاصد را زبان قرآن گویند.
سنت الهی، آن بوده است که هر پیامبری را به زبان مردمش مبعوث کند تا
تعلیم و
تعلم به صورت کامل انجام گیرد؛ چنان‌که
قرآن کریم فرموده است: (و ما ارسلنا من رسول الا بلسان قومه لیبین لهم).
زبان قرآن، زبان
پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و زبان مردم است؛ همان زبانی که با یکدیگر سخن می‌گفته‌اند (انا انزلناه قرآنا عربیا لعلکم تعقلون).
الفاظ قرآن عربی، و شیوه تفهیم معانی نیز متناسب با شیوه‌ای است که
عرب در تفهیم مقاصد خود به کار می‌بست.
آیت الله معرفت درباره زبان قرآن می‌گوید:
قرآن کریم در افاده تعالیم عالی خود طریقه ویژه‌ای دارد و در بیان مطالبش روشی غیر از روش معمول محاوره بشری را اتخاذ کرده است.
روش
عقلا و قواعد کلامی که به نام
اصول محاوره و
اصول لفظیه خوانده می‌شود، در ترجمه الفاظ و عبارات قرآن به کار می‌رود؛ ولی برای پی بردن به مطالب عمیق قرآن، کافی نیست؛ از این رو، برای شناختن محتوای قرآن باید زبان قرآن و اصطلاحات مخصوص آن را شناخت.
علامه طباطبایی رحمة‌الله‌علیه برای شناخت زبان
وحی و دفع اشکالات و ابهامات در عبارات قرآنی راه رجوع به قرآن را ارائه کرده است. او می‌گوید: «باید از قرآن
استفسار کرد تا معانی و مقاصد خود را آشکار سازد؛ زیرا قرآن
کتاب مبین است.
قرآن از وجودات پس پرده سخن گفته است که هرگز با موجودات این جهان سنخیت ندارد؛ همچون
ملک،
جن،
روح القدس،
بهشت،
دوزخ،
قیامت،
صراط و…. برای دریافت معانی و مقاصد این مطالب باید صرفا از خود قرآن استفسار و
استیضاح خواست».
برخی گفته‌اند وقتی گفته می‌شود قرآن به لسان قوم نازل شده است
تنها به این معنا نیست که قرآن عربی است؛ بلکه مراد این است که قرآن از باب آسانی بیان و از راه
تساهل و
تسامح، همان تعبیرات جاری عرب‌ها را به کار گرفته است؛ مثلا عرب‌ها از باب
تغلیب، خطابشان با
مذکر بود و قرآن هم همین روش را پیش گرفت.
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «زبان قرآن».
