سفر عرفی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سفر عرفى سفری است که شخصی از نظر
عرف مسافر تلقی می شود.
سفر عرفى در مقابل
سفر شرعى عبارت است از صدق عنوان
سفر از نگاه
عرف، هرچند از دیدگاه
شرع، سفر به شمار نیاید و احکام سفر از
قصر نماز و افطار
روزه بر آن مترتب نگردد، مانند مسافرى که در غیر
وطن خود ده روز قصد
اقامت کرده است. چنین فردى از دیدگاه عرف مسافر محسوب مىشود؛ لیکن از منظر
شرع، با قصد ده روز از حکم مسافر خارج مىشود و عنوان حاضر بر او صدق مىکند و در نتیجه نمازش تمام و روزهاش
صحیح خواهد بود.
از این عنوان به مناسبت در بابهایى چون
زکات،
خمس و
مضاربه سخن گفتهاند.
از مستحقان زکات و خمس «
ابن سبیل» است که
مسافر در راه مانده را گویند. در اینکه مراد از مسافر در ابن سبیل، مسافر عرفى است
یا مسافر شرعى
اختلاف است. بنابر قول دوم، به مسافرى که در جایى قصد اقامت ده روزه کرده، از سهم ابن سبیل داده نمىشود بر خلاف قول نخست که چنین فردى به نظر
عرف مسافر محسوب مىشود و مستحق سهم ابن سبیل است.
به قول
مشهور در
مضاربه تمامى آنچه که
عامل در
سفر هزینه مىکند از اصل مال برداشته مىشود نه از
سود آن. مراد از سفر، سفر عرفى است نه
سفر شرعى. بنابر این، اگر سفر عامل کمتر از چهار
فرسخ باشد، هزینه را بر مىدارد، هرچند به حدّ سفر شرعى نرسیده باشد.
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۴، ص۴۸۴-۴۸۵.
