• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

سفر عرفی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



سفر عرفى‏ سفری است که شخصی از نظر عرف مسافر تلقی می شود.




سفر عرفى در مقابل سفر شرعی عبارت است از صدق عنوان سفر از نگاه عرف، هرچند از دیدگاه شرع، سفر به شمار نیاید و احکام سفر از قصر نماز و افطار روزه بر آن مترتب نگردد، مانند مسافرى که در غیر وطن خود ده روز قصد اقامت کرده است. چنین فردى از دیدگاه عرف مسافر محسوب مى‏شود؛ لیکن از منظر شرع، با قصد ده روز از حکم مسافر خارج مى‏شود و عنوان حاضر بر او صدق مى‏کند و در نتیجه نمازش تمام و روزه‏اش صحیح خواهد بود.



از این عنوان به مناسبت در بابهایى چون زکات، خمس و مضاربه سخن گفته‏اند.

۲.۱ - سفر ابن سبیل


از مستحقان زکات و خمس «ابن سبیل» است که مسافر در راه مانده را گویند. در اینکه مراد از مسافر در ابن سبیل، مسافر عرفى است
[۵] مستمسک العروة ج۹، ص۲۶۸-۲۶۹.
[۶] موسوعة الخوئى ج۲۴، ص۱۱۷-۱۱۸.
یا مسافر شرعى اختلاف است. بنابر قول دوم، به مسافرى که در جایى قصد اقامت ده روزه کرده، از سهم ابن سبیل داده نمى‏شود بر خلاف قول نخست که چنین فردى به نظر عرف مسافر محسوب مى‏شود و مستحق سهم ابن سبیل است.

۲.۲ - سفر عامل در مضاربه


به قول مشهور در مضاربه تمامى آنچه که عامل در سفر هزینه مى‏کند از اصل مال برداشته مى‏شود نه از سود آن. مراد از سفر، سفر عرفى است نه سفر شرعی. بنابر این، اگر سفر عامل کمتر از چهار فرسخ باشد، هزینه را بر مى‏دارد، هرچند به حدّ سفر شرعى نرسیده باشد.



 
۱. الحدائق الناضرة ج۲۱، ص۲۱۱.    
۲. الحدائق الناضرة ج۲۱، ص۴۳۵.    
۳. مبانی العروة ج۱، ص۷۱.    
۴. مستند الشیعة ج۹، ص۲۹۴.    
۵. مستمسک العروة ج۹، ص۲۶۸-۲۶۹.
۶. موسوعة الخوئى ج۲۴، ص۱۱۷-۱۱۸.
۷. المبسوط ج۱، ص۲۵۷.    
۸. تذکرة الفقهاء ج۵، ص۳۵۵.    
۹. الحدائق الناضرة ج۲۱، ص۲۱۱.    




فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۴، ص۴۸۴-۴۸۵.    



جعبه ابزار