سمیع
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سميع از
صفات ثبوتى حق تعالى است كه افزون بر پنجاه بار در
قرآن به صورت صفت مشبّهه و گاه همراهِ «
بصير» (بصير) مذكور آمده است.
به عنوان نمونه، در
قرآن آمده است كه
خداوند سخن
بندگان را مىشنود
و نجواى آنان را مىشنود
و او با ما است و مىبيند و مىشنود
.
همه
حكما و
متكلّمان معتقدند كه
خداوند بالذّات
شنوا است.
موضوع «سميع» در دانشهاى كلام، تفسير، فلسفه و عرفان مطرح است.
شنوايى خداوند با واسطه اندام شنوايى صورت نمىپذيرد؛ بلكه- همانند بينايى خداوند- به صفت علم او بازمىگردد. بنابراين، سميع بودن خداوند به معناى اين است كه او به آنچه شنيدنى است، دانا است و آنها را درمىيابد و درك مىكند
.
پژوهشکده تحقیقات اسلامی،فرهنگ شیعه،ص۲۸۷،انتشارات زمزم هدایت
