• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

سوء ظن

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



سوء ظنّ‏ خطور گمان بد نسبت به خداوند و یا مؤمن است که در روایات از آن نهی شده است.




بدگمان شدن را سوء ظنّ می‌گویند.



از آن به مناسبت در باب جهاد و شهادات سخن گفته‏اند.



در روایات از سوء ظن به خداى متعال، نکوهش و به حسن ظن به او امر شده است؛ از این رو، برخى قائل به حرمت سوء ظن به خداوند متعال شده‏اند. در حدیثى از رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله آمده است: «خداوند مؤمن را پس از توبه و استغفار، کیفر نمى‏کند مگر به بد گمانی او نسبت به خدا» در حدیثى دیگر از امام صادق علیه السّلام آمده است: «خداوند متعال نزد گمان بنده‏اش به او است؛ اگر خیر باشد، خیر و اگر شر باشد شر خواهد بود» (با داشتن حسن ظن، خداوند با او به نیکى و با داشتن سوء ظن، خداوند با او همان گونه که گمان دارد، رفتار مى‏کند).



بد گمان بودن به مؤمن حرام و در قرآن کریم به اجتناب از آن امر شده است.

۴.۱ - مراد از سوء ظنّ حرام


مراد از بد گمانى حرام، اعتقاد به آن و حکم به بد بودن مؤمن بدون یقین به آن است نه صرف خطور آن در ذهن.



 
۱. وسائل الشیعة ج۱۵، ص۲۲۹.    
۲. وسائل الشیعة ج۱۵، ص۲۳۰.    
۳. وسائل الشیعة ج۱۵، ص۲۳۰.    
۴. الظَّنِّ حجرات/سوره۴۹، آیه۱۲.    
۵. جواهر الکلام ج۴۱، ص۵۹.    
۶. رسائل الشهید الثانی، ص۲۹۳.    




فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۴، ص۵۴۷.    




جعبه ابزار