شهرت فتوایی در فقه مستنبط
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شهرت فتوایی در
فقه مستنبط به شهرت فتوایی در مسئله فقهیِ فاقد
نصّ خاص اطلاق می‌شود.
شهرت فتوایی، در مسائلی از
فقه که نص خاصی در مورد آنها وجود ندارد و تنها با استفاده از قواعد و ضوابط کلی حکم آنها
استنباط می‌شود، شهرت فتوایی در فقه مستنبط نامیده می‌شود، مانند: شهرت جواز
نماز خواندن در لباس مشکوک، که فتوای
جواز آن از زمان مرحوم «
میرزای شیرازی » شهرت یافته و قبل از آن، شهرت در عدم جواز بوده است.
فقهای متاخر شیعه دامنه
اجتهاد را گسترش داده و حکم مسائلی را که درباره آنها نص وجود نداشت به کمک قواعد و ضوابط کلی استخراج می‌نمودند، که به این مسائل، فقه مستنبط، و به شهرت فتوایی در آنها شهرت فتوایی در فقه مستنبط می‌گویند.
برخی، این نوع
شهرت را
حجت نمی‌دانند، ولی
شهرت در فقه منصوص را به دلیل کشف از نظر
معصوم علیه‌السّلام حجت می‌دانند.
در مسائل تفریعی یا فقه مستنبط، وجود یا عدم شهرت مساوی است و
فقیه وظیفه دارد تنها دلیل را بررسی نماید.
فقه مستنبط ؛
شهرت فتوایی متاخرین ؛
شهرت فتوایی در فقه منصوص .
فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «شهرت فتوایی در فقه مستنبط».
