شهرت فتوایی در فقه منصوص
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شهرت فتوایی در
فقه منصوص به شهرت فتوایی در مسئله فقهی، مستند به
نصّ موجود اطلاق می‌شود.
مسائلی از
فقه را که در مورد آنها نص وجود دارد، در صورتی که فتوای
فقها به مضمون
روایت و با
الفاظ آن صادر شده باشد، شهرت فتوایی در فقه منصوص می‌گویند.
شهرت فتوایی، به اعتبار مسائل مورد
فتوا و چگونگی فتوا دادن، به «شهرت فتوایی در فقه منصوص» و «
شهرت فتوایی در فقه مستنبط » تقسیم گردیده است.
نظر به این که قدمای اصحاب هم چون مرحوم «
شیخ مفید ،
شیخ صدوق و
شیخ طوسی »
اجتهاد را به طور محدود به کار می‌گرفتند و تنها در مورد مسایلی که روایتی درباره آنها وجود داشته، طبق مضمون روایت فتوا می‌دادند (به این شکل که در فتوای خود، متن روایت را ذکر کرده و
سند آن را حذف می‌نمودند) به این گونه مسائل «فقه منصوص» می‌گفتند و
شهرت درباره آنها به «شهرت فتوایی در فقه منصوص» معروف شده است.
چون این شهرت در
حقیقت از مصادیق
شهرت عملی است، برخی از فقها تنها این نوع شهرت را
حجت دانسته‌اند.
فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «شهرت فتوایی در فقه منصوص».
