• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

صاغِر (لغات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



صاغِر:(وَ هُمْ صاغِرُونَ)
«صاغِر» از مادّه‌ «صِغَر» (بر وزن پسر) به معناى كسى است كه به كوچكى راضى شود و منظور از آن در آيه فوق آن است كه پرداختن جزيه بايد به عنوان خضوع در برابر آیين اسلام و قرآن بوده باشد. به تعبير ديگر نشانه‌اى براى همزيستى مسالمت‌آميز و قبول موقعيت يک اقليت سالم و محترم در برابر اكثريت حاكم بوده باشد.
و اين كه بعضى از مفسران آن را به عنوان تحقير، توهين، اهانت و سخريه اهل کتاب ذكر كرده‌اند، نه از مفهوم لغوى كلمه استفاده مى‌شود، نه با روح تعليمات اسلام سازگار است و نه با ساير دستوراتى كه درباره طرز رفتار با اقليت‌هاى مذهبى به ما رسيده است، تطبيق مى‌كند.



(قَاتِلُواْ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَ لاَ بِالْيَوْمِ الآخِرِ وَ لاَ يُحَرِّمُونَ مَا حَرَّمَ اللّهُ وَ رَسُولُهُ وَ لاَ يَدِينُونَ دِينَ الْحَقِّ مِنَ الَّذِينَ أُوتُواْ الْكِتَابَ حَتَّى يُعْطُواْ الْجِزْيَةَ عَن يَدٍ وَ هُمْ صَاغِرُونَ) (با كسانى از اهل كتاب كه نه به خدا، و نه به روز بازپسين ایمان دارند، و نه آنچه را خدا و پيامبرش تحريم كرده حرام مى‌شمرند، و نه آيين حق را مى‌پذيرند، پيكار كنيد تا زمانى كه با خضوع و تسليم، جزيه را به دست خود بپردازند.)
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: راغب در باره كلمه صاغر گفته است صغر و كبر از اسماء متضادى هستند كه ممكن است به يک چيز و ليكن به دو اعتبار اطلاق شوند، زيرا ممكن است يک چيزى نسبت به چيزى كوچک باشد و نسبت به چيز ديگرى بزرگ- تا آنجا كه مى‌گويد: اين كلمه اگر به كسر صاد و فتح غين خوانده شود، به معناى صغير و كوچک است، و اگر به فتح صاد و غين هر دو خوانده شود، به معناى ذلت خواهد بود. كلمه صاغر به كسى اطلاق مى‌شود كه تن به پستى داده باشد، و قرآن آن را در باره آن دسته از اهل كتاب كه راضى به دادن جزيه شده‌اند استعمال كرده است. (دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان: )


۱. توبه/سوره۹، آیه۲۹.    
۲. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۴۸۵.    
۳. طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۳، ص۳۶۵.    
۴. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۷، ص۴۱۹.    
۵. توبه/سوره۹، آیه۲۹.    
۶. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۱۹۱.    
۷. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۴۸۵.    
۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۹، ص۳۲۲.    
۹. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۹، ص۲۴۲.    
۱۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۱، ص۶۸.    
۱۱. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۳۴.    



مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه‌، بر گرفته از مقاله «صاخَّه»، ص۳۲۸.    


رده‌های این صفحه : لغات سوره توبه | لغات قرآن




جعبه ابزار