براى صرفه سه گونه تفسیر آمده است: ۱ـ خداوند اراده مدعیان پاسخ گویى و نظیر آوردن براى قرآن را سست مى کند؛۲ـ دانش آنان را که مى خواهند با قرآن معارضه کنند، سلب مى کند؛ ۳ـ نیروى بازدارنده اى از طرف خدا پاس دار تحدى قرآن است .و نتیجه این تفاسیر انکار اعجاز ذاتى قرآن است .
در دوران خلیفه دوم عباسى، منصور ( متوفاى ۱۵۶ هـ ) و خلفاى پس از او، افکار هندى در جامعه اسلامى رسوخ کرد، کسانى که تجددگرا و تابع افکار بیگانه بودند، این نظریه را پذیرفته و بر قرآن منطبق کردند.
"ابراهیم بن سیار" مشهور به "نظّام" (متوفاى ۲۲۴ هـ ) اولین کسى بود که این نظریه را به طور علنى بیان کرد.
برخى از متکلمان شیعه نیز به صرفه اعتقاد داشته اند.
جلالی نائینی، محمد رضا، تاریخ جمع قرآن، ص۳۶۲.
ابن منظور، محمد بن مكرم، لسان العرب، ج۷، ص۳۲۸. صفی پور، عبد الرحیم بن عبد الكریم، منتهى الارب، ج۱، ص۶۸۳.
شرتونی، سعید، اقرب الموارد فى فصح العربیه و الشوارد، ج ۱، ص۶۴۴.
ابو زهره، محمد، معجزه بزرگ ,پژوهشى درعلوم قرآن، ص۱۱۵و۹۹.
معرفت، محمد هادی، التمهید فى علوم القرآن، ج۴، ص۱۳۸.
زرقانی، محمد عبد العظیم، مناهل العرفان فى علوم القرآن، ج۲، ص۴۴۴.
زركشی، محمد بن بهادر، البرهان فى علوم القرآن، ج۲، ص۱۰۴.
