ظاهر (خام)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ظاهر، مقابل
باطن ؛ بخش
آشکار یا بیرونی از هر چیز یا هر شخص از الفاظ
فتوا آنچه بر حسب
لغت از لفظ فهمیده می‌شود؛ مقابل
نصّ است.
از عنوان یاد شده به معنای اول به مناسبت در بابهای
طهارت و
صلات سخن گفته‌اند.
در وضو و
غسل شستن ظاهر اعضا کفایت می‌کند و شستن باطن آنها مانند درون
دهان ،
بینی و
گوش لازم نیست.
چنان که در شستن محاسن در
وضو ، شستن ظاهر آن کفایت می‌کند، مگر آنکه موهای صورت به اندازه‌ای کم باشد که
پوست پیدا باشد.
در شستن مخرج غایط، شستن ظاهر آن کافی است و شستن باطن لازم نیست.
در
مسح بر جبیره پاک بودن ظاهر آن کفایت می‌کند و
نجس بودن باطن
جبیره اشکال ندارد.
در
تیمّم چنانچه با باطن دست نتوان تیمّم کرد، تیمّم با ظاهر و پشت دست انجام می‌گیرد.
چنان که در صورت عدم امکان گذاردن کف
دست بر
زمین در حال
سجده ، گذاشتن ظاهر و پشت دست کفایت می‌کند.
اکثر قدما بنابر آنچه به آنان نسبت داده شده
عدالت را به حسن ظاهر تعریف کرده‌اند.
مراد از آن این است که ظاهر شخص از دیدگاه
شرع نیکو باشد و پایبندی به احکام شرع در گفتار و رفتار او تجلی یابد.
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهم‌السلام، ج۵، ص۲۵۰، برگرفته از مقاله «ظاهر».
