عبدالله بن یقطر
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالله بن یقْطُر یکی از
شهدای کربلا است.
برخی نام وی را عبیدالله یقطر
گفتهاند. برخی نام پدر وی را
یقطین و بقطر
گفتهاند.
عبدالله فرزند یقْطُر -بَقْطُر- چون با
امام حسین علیه‌السلام
همزاد بود او را از
صحابه خواندهاند. مادر وی
دایه امام حسین علیه‌السلام بود و از وی نگهداری میکرد، از اینرو وی را رضیع الحسین (همشیر حسین علیه‌السلام) نامیدهاند.
در کتاب
ابصار العین آمده است: ولی امام حسین علیه‌السلام از مادر عبدالله شیر نخورده است؛ چون در
روایات صحیح آمده است: حسین علیه‌السلام به غیر از پستان مادرش
حضرت فاطمه علیها السلام، انگشت ابهام
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و گاهی از آب دهان آن حضرت صلی الله علیه و آله و سلم شیر خورده است.
هنگامی که
امام حسین علیه‌السلام به
-منزلگاه- زباله رسید، پیش از آن که از کشته شدن
مسلم بن عقیل با خبر شود عبدالله را به سوی مسلم فرستاد، ولی وی توسط
حُصین بن تمیم -در
قادسیه- دستگیر و نزد
ابن زیاد فرستاده شد.
ابن زیاد فرمان داد که بالای کاخ برود و به امام حسین علیه‌السلام دشنام دهد و آن حضرت و پدرش را
دروغ‌گو بنامد.
عبدالله آن گاه که بالای کاخ قرار گرفت گفت: من پیک امام حسین علیه‌السلام فرزند
دختر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به سوی شمایم، تا وی را بر ضد
پسر مرجانه و پسر سمیه فرومایه و فرزند فرومایه که
لعنت خدای بر او باد! یاری و پشتیبانی بنمایید.
ابن زیاد فرمان داد او را از بالای قصر به زمین افکندند.
استخوان‌هایش در هم شکست ولی هنوز
رمقی داشت که فردی آمد و
سر وی را از تن جدا کرد. وقتی به او گفته شد که چرا چنین کردی؟ گفت: میخواستم وی را راحت کنم!
آن گاه که خبر کشته شدن فرزند یقطر به
امام حسین علیه‌السلام رسید خطبهای خواند ضمن آن چنین فرمود: ای مردم،
شیعیان ما رهایمان کردند و
مسلم،
هانی،
قیس بن مُسهر و -عبدالله- یقْطر کشته شدند. هر کسی از شما میخواهد باز گردد چنین کند. مردمی که به طمع
دنیا همراه آن حضرت علیه‌السلام شده بودند از چپ و راست متفرق شدند و فقط یارانی ماندند که از
حجاز همراه آن حضرت علیه‌السلام آمده بودند.
تاریخ طبری قاتل عبدالله را
عبد الملک بن عمیر نحمی یا کسی که شبیه او بود دانسته است.
خوارزمی قات عبدالله را عبد الملک بن عمیر نحمی آورده است.
برخی نیز قائلند قاتل عبدالله، عبدالملک بن عمیر نحمی
قاضی و
فقیه کوفه بود.
ابن شهرآشوب مینویسد: پس از آنکه ابن زیاد از
عیادت شریک بن اعور در خانه
هانی به کاخ آمد،
مالک بْن یرْبُوع تمیمی نامهای را که از دست عبدالله بْن یقْطُر گرفته بود به او داد. در آن نامه خطاب به امام حسین علیه‌السلام آمده بود: «
بیعت مردم
کوفه با تو را به اطلاع میرسانم. آن گاه که نامه من به تو رسید -در آمدن به سوی
کوفه- شتاب کن. همانا مردم با تو هستند و به
یزید نظر و تمایلی ندارند»؛ و
ابن زیاد فرمان داد تا عبدالله را به
قتل برسانند.
آنچه ابن شهر آشوب آورده با نوشته
صاحب انساب الاشراف و دیگران اختلاف دارد.
در
زیارت رجبیه بر وی چنین درود فرستاده شده است:السَّلامُ عَلی عَبْدِالله بْنِ یقْطُر رَضِیعِ الحُسَین .
جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص۲۵۰-۲۵۱.
