غُثآءً (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غُثآءً: (فَجَعَلْنَاهُمْ غُثآءً) «غُثآءً» در اصل به معناى گياهان خشكيده‌اى است كه به صورت بسيار در هم ريخته بر روى سيلاب قرار دارد،
همچنين به كف‌هايى كه روى ديگ در حال جوشيدن پيدا مى‌شود نيز، غثاء مى‌گويند. تشبيه اجساد بى جان آن‌ها به «غثاء»، اشاره به نهايت ضعف، ناتوانى، در هم شكستگى و بى ارزش بودن آن‌ها است، چرا كه خاشاک روى سيلاب، از هر چيز بى‌ارزش‌تر و سبک‌تر است، نه از خود اراده‌اى دارد و نه بعد از گذشتن و فرونشستن سيلاب، اثرى از آن باقى مى‌ماند و اين تعبير به عنوان كنايه از هر چيزى كه ضايع مى‌شود و بيهوده از دست مى‌رود، استعمال مى‌شود و در
سوره اعلى به معناى گياهان خشكيده و درهم ريخته است.
ترجمه و تفاسیر
آیات مرتبط با
غُثآءً:
(فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ بِالْحَقِّ فَجَعَلْنَاهُمْ غُثَاء فَبُعْدًا لِّلْقَوْمِ الظَّالِمِينَ) (سرانجام صيحه مرگ‌بار آسمانى آن‌ها را به حق فرو گرفت و ما آن‌ها را همچون خاشاكى بر سيلاب قرار داديم دور باد قوم ستمكار از رحمت خدا.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه غثاء به ضمه غين كه گاهى ثاء آن مشدد خوانده مى‌شود، به معناى گياه و برگ و چوب پوسيده است كه با سيل مى‌آيد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
(فَجَعَلَهُ غُثَاء أَحْوَى) (سپس آن را تيره و خشكيده ساخت.)
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه غثاء به معناى گياه خار و خاشاكى است كه سيل به كنار بيابان مى‌ريزد و منظور از آن در اين‌جا به طورى كه گفته‌اند.
گياه خشكيده است.
(دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «غُثآءً»، ص۳۹۶-۳۹۷.
