غیرت
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
«غیرت» به معنای
رشک و
حسد مردانه و سرشار از صفات آن است و در تداول فارسی زبانان به معنای
حمیت و محافظت
عصمت و
آبرو و
ناموس ونگهداری
عزت و
شرف آمده است.
علمای اخلاق نیز غیرت را چنین تعریف كرده اند، غیرت و حمیت، یعنی تلاش در نگهداری آنچه كه حفظش ضروری است، این صفت در قالب مطلوبش از
شجاعت، بزرگ منشی و قوت نفس انسان سرچشمه می گیرد و یكی از
ملکه های نفسانی انسان و سبب مردانگی است و
مرد بی غیرت از زمره مردان خارج است.
اگر غیرت بری با درد باشی وگر بی غیرتی نامرد باشی
«غیرت» یكی از كمالات انسانی است كه دست پرتوان آفرینش، اسباب آن را در وجود آدمی تعبیه كرده است. غیرت ورزی در حد عالی آن، لازمه انسانیت آدمیان مخصوصاً
مؤمنان پرهیزکار است.
امیرمؤمنان ـ علیه السلام ـ فرمود:
«اِنَّ اللهَ یَغارُ لِلْمؤمِنِ فَلْیَغَرْ، مَنْ لا یَغارُ فَاِنَّهُ مَنْكُوسُ الْقَلْبِ»
خداوند برای
مؤمن، غیرت می ورزد، پس او نیز باید غیرت آورد. هر كس غیرت نورزد، دلش وارونه است.
شاید مراد از وارونگی دل این باشد كه شخص بی غیرت از حالت طبیعی
انسان خارج شده و به ورطه پوچی و تباهی سقوط كرده است.
وجود غیرت در جامعه انسانی تا آنجا ضروری و حیاتی است كه شارع مقدس
اسلام در تشریع
احکام نیز به آن عنایت داشته است.
رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمود:
«اَلا وَ اِنَّ اللهَ حَرَّمَ الْحَرامَ وَ حَدَّ الحُدودَ وَ ما اَحَدٌ اَغْیَرَ مِنَ اللهِ وَ مِنْ غَیْرَتِهِ حَرَّمَ الْفواحِشَ»
آگاه باشید كه خداوند، محرمات را
حرام و حدود را وضع كرد و هیچ كس غیورتر از
خدا نیست كه از روی غیرت، زشتیها را
حرام كرده است.
بر همین اساس، خدا به هر غیرتمندی نظرلطف و مرحمت دارد.
امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمود:
«اِنَّ اللهَ غَیوُرٌ یُحِبُّ كُلَّ غَیورٍ»
خداوند، غیور است و هر غیرتمندی را
دوست دارد.
از آنچه گذشت، به اهمیت، ضرورت و تقویت غیرت پی می بریم، ذكر این نكته نیز ضروری است كه انسان با شنیدن واژه غیرت،
ناموس و حریم
خانواده در ذهنش تداعی می شود در حالی كه مرز غیرت از این حد فراتر رفته انواع و اقسام دیگری را شامل می شود كه اهمیت آنها نیز از غیرت ناموسی كمتر نیست. در این جا به انواع غیرت اشاره می شود.
شاید بتوان انواع غیرت را به تعداد پدیده هایی كه نزد انسان تقدّس و
حرمت دارد، گسترش داد كه در این صورت از مرز شمارش فراتر می رود. اما از دیدگاه دیگر می توان همه پدیده های مقدّس را در قالب
دین،
ناموس و
آبرو و میهن خلاصه كرد كه در نتیجه، غیرت به سه نوع: دینی، ناموسی و ملّی تقسیم می شود.
منظور از غیرت دینی، این است كه انسان
مسلمان نسبت به كیان
اسلام و آنچه بدان مربوط می شود حسّاس باشد، با تمام توان در اثبات و اجرای آن بكوشد و از كوچكترین خدشه و تعرّضی نسبت به آن جلوگیری كند. بر این اساس،
جهاد،
امر به معروف و نهی از منکر، سفارش به
حق و
صبر،
تعلیم و تعلم و... می تواند در راستای غیرت دینی قرار گیرد، چرا كه هر یک از موارد یاد شده از یکسو، در تحكیم
احکام اسلام مؤثر است و از سوی دیگر، با ضدّ آن سرستیز دارد.
قرآن مجید با لحن تحریک آمیزی از
مسلمانان می خواهد كه ضمن تقویت غیرت دینی خویش در موارد لزوم، آن را به كار گیرند و از
اسلام و
مسلمانان بی یاور
دفاع كنند:
«وَ ما لَكُمْ لا تُقاتِلوُنَ فی سَبیلِ اللهِ وَ الْمُستَضْعَفینَ مِنَ الرِّجالِ و النِساءِ وَ الْوِلْدانِ»
شما را چه شده كه در راه
خدا و مردان و زنان و كودكان
مستضعف نمی جنگید؟
پیام این آیه نشانگر آن است كه جنگیدن در راه خدا و تلاش در رهاسازی مستضعفان خواستِ خدا و لازمه مسلمانی است كه اگر انجام نپذیرد، دور از انتظار و مورد اعتراض
خدا قرار می گیرد.
امیرمؤمنان ـ علیه السلام ـ نیز غیرت را عین
دیانت دانسته، فرمود:
«غَیْرَهُ الرَّجُلِ ایمانٌ»
غیرت مرد (عین) ایمان است.
همه
غزوه ها و
سریه های
پیامبر ـ صلی الله علیه و آله ـ
جنگ های سه گانه امیرمؤمنان ـ علیه السلام ـ مبارزه و
صلح تحمیلی امام مجتبی ـ علیه السلام ـ و حماسه جاوید
عاشورا و مبارزات بی امان پیشوایان
معصوم ـ علیهم السّلام ـ و علمای دردآشنا در طول تاریخ، جملگی رنگ «غیرت دینی» دارد، خداوند می فرماید حتی
پیامبر ـ صلی الله علیه و آله ـ از اینكه مردم ایمان نمی آورند، نزدیک بود هلاک شود.
«لَعَلَّکباخِعٌ نَفْسَکاَلّا یَكُونوُا مُؤْمِنینَ»
گویا از اینكه ایمان نمی آورند. می خواهی جانت را از دست بدهی!
امام علی ـ علیه السلام ـ از این كه مسلمانان نسبت به اجرای
احکام اسلام و
جهاد در راه خدا، بی تفاوتی نشان می دادند، دلش چركین بود و از خدا
مرگ طلب كرد.
«... قاتَلَكُم اللهُ لَقَد مَلَاتُم قَلْبی قَیحاً وَ شَحَنْتُم صَدری غَیظاً...»
خدا مرگتان دهد كه دلم را چركین كردید و سینه ام را از
خشم آكندید!
همچنین می فرماید:
«وَ لَوَدِدْتُ اَنَّ اللهَ فَرَّقَ بَیْنی وَ بَیْنَكم وَ الْحَقَنی بِمَنْ هُوَ اَحق بی مِنْكُم...»
دوست دارم كه خدا میان من و شما جدایی افكند و به كسی كه سزاوارتر از شما به من است، ملحقم سازد.
حمایت و حفاظت از
ناموس، ارتباطی تنگاتنگ با
شرف و مردانگی شخص
مسلمان دارد و
اسلام با تأكید از او خواسته كه از ناموس خود و هم كیشانش در برابر هر گونه گزند داخلی و خارجی به شدت
دفاع كند و كمترین
مسامحه ای از خود بروز ندهد، حتی روایت شده كه:
«اگر كسی ببیند كه مرد بیگانه ای با همسرش نزدیكی می كند، می تواند هر دو را بكشد»
فتوا ی
امام راحل (قدس سرّه) نیز چنین است:
اگر به
ناموس كسی ـ خواه همسرش باشد یا دیگران ـ به قصد
تجاوز حمله شود،
واجب است به هر وسیله ممكن آن را دفع كند گرچه به كشتن
مهاجم بیانجامد، بلكه اگر قصد آبروریزی به كمتر از
تجاوز هم داشته باشد، به ظاهر حكمش همین است.»
همچنین، مسلمانان وظیفه دارند كه در میان خود ـ در
روابط اجتماعی و خانوادگی ـ
عفت شخصی و عمومی را رعایت كنند. زنان با
حجاب كامل اسلامی و رعایت
شؤون اجتماعی، از هر گونه خودنمایی و
تحریک مردان امتناع ورزند و مردان نیز با
متانت و حفظ
امانت نسبت به
پاکدامنی خود و دیگران همت گمارند. نیز ناموس خویش را از رفت و آمدهای غیرضروری، پوشیدن لباسهای جلف و زننده، هر گونه خودآرایی در اجتماع، سخن گفتن و روبرو شدن با نامحرم و... باز دارند تا زمینه های ناامنی ناموسی محو شده، جای خود را به
امنیت و
عفت بدهد.
مراد از «غیرت ملّی»
احساس مسؤولیت در برابر
تمامیت ارضی كشور اسلامی و دلسوزی و حمایت از مسلمانان و
عزت و
شرف آنان است كه به شكلی با «غیرت دینی» و «غیرت ناموسی» نیز پیوند دارد.
ناگفته مشخص است كه «ملّی گرایی» به معنای امروزی از نظر
اسلام محكوم و نامعقول است؛ ولی
وطن دوستی و مشاركت در
دفاع از میهن و هم میهنان مسأله ای است كه با سرشت انسانی عجین و از سوی
اسلام نیز به رسمیت شناخته شده است و روایت زیر گواه آن می باشد:
«حُبُّ
الْوَطَنِ مِنَ الْایمانِ»
وطن دوستی از
ایمان است.
پس از
جنگ صفین و
فتنه حکمیت، نیروهای
معاویه یک سلسله
عملیات ایذایی در نوار مرزی و شهرهای تحت فرمان
امیرمؤمنان ـ علیه السلام ـ انجام داند، آن حضرت از چنین جسارتی بسیار دلگیر شد و با جدّیت از نیروهای خویش خواست كه به این حملات پاسخ دهند و پس از آنكه شنید
ضحاکبن قیس به زائران خانه خدا حمله كرده و اموالشان را به غارت برده است، به مردم فرمود:
«... لایُدرَکالْحَقُّ الّا بِالْجِدّ اَیَّ دارٍ بَعْدَ دارِكُمْ تَمْنَعُونَ وَ مَع اَیّ اِمام بَعْدی تُقاتِلُونَ»
حق، جز در سایه تلاش و كوشش به دست نمی آید، پس از (تصرف و غارت) این میهن از چه دیاری
دفاع خواهید كرد و بعد از من، همراه كدام
پیشوا خواهید جنگید؟
امام خمینی (قدس سرّه) در این باره چنین
فتوا داده است:
«اگر دشمنی به كشور اسلامی یا مرزهای آن حمله كند و
اسلام و جامعه اسلامی مورد خطر قرارگیرد، بر
مسلمانان واجب است كه به هر وسیله ممكن و با بذل جان و مال از آن
دفاع كنند.»
سایت اندیشه قم علی اصغر الهامی نیا ـ اخلاق اسلامی، ص۱۵۴.
