• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

فرانسیس بیکن

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


فرانسیس بیکن، فرزند سر نیکلاس بیکن مهردار سلطنتی ملکه الیزابت اول، فیلسوف، سیاستمدار، دانشمند، حقوقدان و نویسنده انگلیسی بود. بسیاری وی را محور اصلی تحول فکری در قرون وسطی می‌دانند تا جایی که او را از بانیان انقلاب علمی می‌شمارند و پایان سلطه کلیسا بر تفکر را به اندیشه‌های او نسبت می‌دهند.


فرانسیس بیکن (۱۵۶۱- ۱۶۲۶)، فرزند سر نیکلاس بیکن مهردار سلطنتی ملکه الیزابت اول، در جوانی به خواندن فلسفه ارسطویی و حقوق متمایل شد و مناصب متعددی از جمله منصب قاضی‌القضاتی را در دربار کسب کرد.

دو کتاب مهم او ارغنون نو (۱۶۲۰) و آتلانتیس نو (۱۶۲۷) است که در اولی ضمن نقد منطق ارسطو روش علمی تازه‌ای را برای جایگزینی روش ارسطویی پیشنهاد می‌کند و در دومی تصویری از پژوهش‌های علمی همراه با همکاری و تعاون را ترسیم می‌کند.

نقش او در روش‌شناسی علمی جدید مورد مناقشه است. عده‌ای مانند اصحاب دایرةالمعارف (فیلسوفان فرانسوی قرن هیجدهم) برای او نقش پرچم‌داری و پیشگاهی قائل بوده و بعضی چون الکساندر کویره و‌ای. جی. دیجستر هویز از مورخان بزرگ قرن بیستم نقش او را‌ اندک و ناچیز دانسته‌اند.
[۱] لازی، جان، درآمدی تاریخی به فلسفه علم، ص۷۰، ترجمه علی پایا، تهران، سمت، ۱۳۷۷.
با این‌حال آنچه مورخان امروزه تحت عنوان اسطوره‌ بیکن از آن یاد می‌کنند، ناظر به توجه و اهمیتی‌ست که بیکن برای پیشرفت و به زیستن انسان در سایه‌ پیشرفت علم و تکنولوژی قائل بود. از این جهت او را روح زمانه‌ خویش می‌دانند.
[۲] کاپالدی، نیکولاس، فرانسیس بیکن و‌اندیشه‌های او، در کیهان‌اندیشه، ترجمه علی حقیقی، شماره‌ ۴۸.


در آغاز ارغنون نو بیکن چهار بت یا خطای ذهنی را عنوان می‌دارد که موجب خطا و مانع پیشرفت است. این بت‌ها سر راه مطالعه‌ طبیعت توسط آدمیان هستند. این بت‌ها سفسطه یا خطاهای استدلال نیستند، بلکه تمایلات ناشایست ذهن بشرند. بت قبیله که حاکی از نقصان طبیعی ذهن است و تعمیم‌دهی‌های بی‌مورد ما از این نقصان منشا می‌گیرد. بت‌های غار که از تعلیم و تربیت ناشی می‌شوند و ذهن ما را چنان دربرگرفته و زندانی می‌کند که گویی در غار افلاطون است. بت‌های بازار عبارت‌اند از الفاظی که بر تصور ما از اشیا حاکم است. زبان عامیانه‌ای که با طبقه‌بندی‌های پیش‌ساخته خود از اشیا از مفهوم‌سازی علمی جلوگیری می‌کند. به عنوان مثال در زبان الفاظی هستند که مصداقی در عالم خارج ندارند و یا دارای معانی مبهم و گنگی هستند. آخرین بت، بت‌های تماشاخانه است که ناشی از جاذبه‌ی نظریات فلسفی است مانند نظریات فلسفی ارسطو.
[۳] بریه، امیل، تاریخ فلسفه قرن هفدهم، ص۴۱، ترجمه اسماعیل سعادت، تهران، هرمس، ۱۳۸۵.
در بیانی تمثیلی بیکن با رد نظریات فلسفی پیشینیان، عقل‌گرایان را به عنکبوت‌هایی تشبیه می‌کند که به طور پیوسته از مایه‌ درونی خود تار تنیده و پرده‌ای سست و بی‌اساس می‌بافند. تجربه‌گرایان به‌سان مورچه‌هایی هستند که تنها به گردآوری بسنده می‌کنند، بی آن‌که بهره‌ای از آن ببرند. به زعم بیکن، دانشمند واقعی چونان زنبور عسل-که از شهد گل‌ها به نیروی درونی انگبین می‌سازد- با مشاهده و تجربه، به مدد نیروی تعقل علم را پدید می‌آورد.
[۴] فروغی، محمدعلی، سیر حکمت در اروپا و حکمت سقراط و افلاطون، ص۱۳۰، تهران، هرمس، ۱۳۸۳.

در کتاب ارغنون نو او بر مرکزیت روش تاکید کرده و بیان می‌دارد که دانش با تجربه آغاز شده، اما به وسیله‌ روش جدید استقرای حذفی راهنمایی می‌شود. او با خرده‌گیری از روش ارسطو در علم، روش ارسطویی را پیش‌دستی بر طبیعت می‌نامید. ارسطوئیان از حس و اشیا جزئی آغاز می‌کردند، اما ناگهان به اصول کلی پریده و سعی در استنتاج نتایج بیشتری از آن‌ها داشتند. در برابر آن‌ها، بیکن روش خود را تفسیر طبیعت نامید. روشی که اگرچه از حس و اشیا جزیی می‌آغازید، اما با حرکتی دقیق و تدریجی به اصول کلی می‌رسید.
[۵] Psillos، S.، ۲۰۰۷، Philosophy of Science A _ Z، Edinburgh University Press، p. ۱۶.

از دید بیکن علم سنتی دوران پیشین، با بهره‌گیری از استقرای ارسطو، گویی تنها به مفاهیم مجرد پرداخته است، بی آن‌که به خود طبیعت و اشیا بپردازد. به عقیده‌ وی، استقرای ارسطویی در معنای منطقی آن نمی‌تواند حقیقت اشیا و موجودات را بر ما آشکار سازد، بلکه تنها به ایجاد هماهنگی و همبستگی میان پدیده‌های ذهن ما بسنده می‌کند، حال آن‌که هدف ما از تفسیر طبیعت این است که طبیعت بیرونی را با نظم و منطق، درونی کرده تا بتوانیم بر واقعیت بیرونی تاثیر گذاشته و بر آن چیره شویم.
[۶] خراسانی، شرف‌الدین، از برونو تا کانت، ص۵۰، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۷۶.

انتقاد دیگر بیکن از استقرای ارسطویی به این مساله باز می‌گردد که از دید بیکن، استقرای ارسطو، استقرای شمارشی ساده است. در عوض استقرای بیکن روندی حذفی دارد و از تجربه‌های منفی نیز بهره می‌جوید.
تحقیق علمی درست و هدایت شده از نگاه بیکن چیزی نیست جز پیشرفتی تدریجی و قدم به قدم از قاعده‌ به راس هرمی از احکام و قضایا.
[۷] لازی، جان، درآمدی تاریخی به فلسفه علم، ص۷۴، ترجمه علی پایا، تهران، سمت، ۱۳۷۷.

در قاعده‌ هرم مشاهدات قرار دارند. تهیه و تنظیم تاریخ‌چه‌های تجربی و طبیعی به منظور محکم‌تر کردن هرچه بیشتر قاعده هرم ضروری است. آثار بیکن در زمینه‌ جزر و مد امواج، بادها و بعضی از جنبه‌های زندگی انسانی در جهت تامین این پشتوانه است. پس از گردآوری اطلاعات و واقعیات به میزان کافی است که می‌توان میان آن‌ها به جست‌وجوی روابط بپردازیم.
[۸] لازی، جان، درآمدی تاریخی به فلسفه علم، ص۷۴-۷۵، ترجمه علی پایا، تهران، سمت، ۱۳۷۷.


بیکن به دسته‌بندی تجربه‌ها در سه جدول می‌پردازد. این سه جدول به شرح زیرند:
۱- "جدول حضور یا طبیعت اشیا"
۲- "جدول غیاب یا انحراف"
۳- " جدول درجات یا مقایسه"
در این جدول‌ها چنان‌چه از نام‌های‌شان پیداست، بودن یا نبودن یا تغییر و تفاوت طبیعت‌های اشیا مورد بررسی قرار می‌گیرد. از دید بیکن استقرا، جست‌وجو در همین جدول‌ها است. هم‌چنین تا آن‌جا که ممکن است باید تجربه‌های متنوع و مختلفی را کشف کنیم. خود بیکن روش‌هایی را برای گسترش تنوع تجریی پیشنهاد می‌کند. برای مثال می‌توان از روش معکوس کردن تجربه‌ها، ایجاد مانع در تجربه‌ها و یا ترکیب آن‌ها نام ‌برد.
[۹] . بریه، امیل، تاریخ فلسفه قرن هفدهم، ص۴۰-۴۷، مترجم اسماعیل سعادت، تهران، هرمس، ۱۳۸۵.

در راس هرم بیکنی عام‌ترین اصول یا صور قرار دارند. صور اصولی هستند که برای توصیف کارکرد و ویژگی‌های طبایع به کار می‌روند. از دید بیکن هرچند تنها طبایع در واقعیت وجود دارند، اما صور نیز تبیین کننده‌ طبایع و مشخص کننده‌ قوانین تغییر در طبایع به حساب می‌آیند. بیکن به مساله‌ منزلت الفاظ نظری نیز می‌پردازد. تنها طبایع جزئی وجود دارند و نه صور. با این‌حال، صور به مثابه واژگان نظری ابزارهای زبانی ما برای موجودات مشهود به حساب می‌آیند. بیکن به صراحت بیان می‌دارد که در نظریه‌ورزی‌ها و نظریه‌پردازی‌ها یک دانشمند یا فیلسوف نباید از امور واقع فراتر رود. اگر این اصل رعایت شود و نظریه‌های ما پایه‌های محکمی در امور واقع داشته باشند، در تبیین واقعیاتی فراتر از امور واقع نباید هیچ دل‌مشغولی داشته باشیم.
[۱۰] کاپالدی، نیکلاس، فلسفه‌ علم، ص۹۷، ترجمه‌ دکتر علی حقی، تهران، سروش، چاپ دوم (با تجدید نظر و اضافات)، ۱۳۸۷.


از نکات مهم فلسفه‌ بیکن طبقه‌بندی دانش‌ها در آثار اوست. دانش انسانی از دید بیکن سه شاخه‌ اصلی دارد، و هر یک از این سه شاخه با یکی از توان‌ها و فعالیت‌های اساسی درون انسان در پیوند است. این سه شاخه عبارت است از: تاریخ، شعر و فلسفه. بیکن شناخت آن‌چه از دایره‌ طبیعت بیرون است را یکسره از فلسفه بیرون می‌نهد.
[۱۱] خراسانی، شرف‌الدین، از برونو تا کانت، ص۵۲، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۷۶.

علاوه بر تمام موارد بالا، آن‌چه دیدگاه‌های بیکن را در تاریخ و فلسفه‌ علم دارای ارزش و اهمیت خاصی می‌کند، دیدگاه‌های خاص او نسبت به خود علم است. بیکن به بهره‌کشی، سلطه و اقتدار همه جانبه‌ انسان بر طبیعت معتقد است. هدف نهایی تحقیق علمی چیزی جز برقراری این اقتدار نیست و نظر ارسطویی که در آن شناخت طبیعت خودبه‌خود غایتی به حساب می‌آمد از دید او مردود محسوب می‌شود. تحولات بزرگ زمان بیکن، که رفته‌رفته به جدایی از جهان‌بینی دوره‌ باستان و دوره‌ میانه می‌انجامد، در تفکر او به صورت خواست انقلاب در‌ اندیشه ظهور کرد. معنای این انقلاب دگرگونی بنیادین و حرکت به سمت‌ و سویی نوین بود. غایت و نسبت طبیعت و انسان به زعم بیکن، با غایت و نسبت انسان و طبیعت در فلسفه‌ افلاطونی، ارسطویی و مدرسی متفاوت است. در دید بیکن، علم ابزار است و حتا بهبود و پیشرفت‌های اخلاقی بشر نیز در گرو استفاده‌ بهینه از علم در جهت بهبود زندگی بشر است. او می‌پندارد، طبیعت چونان موجودی هزار چهره است و ما مجازیم که تمام زوایای آن را بکاویم و از آن بهره بریم.
[۱۲] حسینی بهشتی، محمدرضا، فرانسیس بیکن و بحران طبیعت، در فصلنامه فلسفی، پائیز ۷۹ شماره ۱.
فنون، صنایع و اختراعاتی که به بهرمندی بیشتر انسان از طبیعت می‌انجامد از دید او پسندیده‌اند. او هم‌چنین بحث‌های مربوط به غایت‌انگاری و علل غایی را بحث‌هایی بیهوده دانسته که تنها به مشاجره‌های کلامی منجر شده و سد راه پیشرفت علم هستند.
[۱۳] لازی، جان، درآمدی تاریخی به فلسفه علم، ص۷۸، ترجمه علی پایا، تهران، سمت، ۱۳۷۷.
کنار گذاشتن علت غایی در پژوهش‌های علمی و طبیعی، از موارد مهمی‌ست که به نوزایی و شکوفایی‌اندیشه‌ غربی انجامید. علاوه بر حذف علت غایی، گام بعدی بیکن جدایی الهیات از فلسفه بود. فلسفه باید به فعالیت‌های عقلی و علمی بپردازد، در حالی که الهیات حاصل ایمان است و آمیختن این دو به هم، از ارزش ایمان خواهد کاست.
[۱۴] توکلی، کیارش، نقش فرانسیس بیکن در نوزایی‌اندیشه‌ی اروپایی، در چیستا، آبان و آذر ۷۸.


۱. ↑ لازی، جان، درآمدی تاریخی به فلسفه علم، ص۷۰، ترجمه علی پایا، تهران، سمت، ۱۳۷۷.
۲. ↑ کاپالدی، نیکولاس، فرانسیس بیکن و‌اندیشه‌های او، در کیهان‌اندیشه، ترجمه علی حقیقی، شماره‌ ۴۸.
۳. ↑ بریه، امیل، تاریخ فلسفه قرن هفدهم، ص۴۱، ترجمه اسماعیل سعادت، تهران، هرمس، ۱۳۸۵.
۴. ↑ فروغی، محمدعلی، سیر حکمت در اروپا و حکمت سقراط و افلاطون، ص۱۳۰، تهران، هرمس، ۱۳۸۳.
۵. ↑ Psillos، S.، ۲۰۰۷، Philosophy of Science A _ Z، Edinburgh University Press، p. ۱۶.
۶. ↑ خراسانی، شرف‌الدین، از برونو تا کانت، ص۵۰، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۷۶.
۷. ↑ لازی، جان، درآمدی تاریخی به فلسفه علم، ص۷۴، ترجمه علی پایا، تهران، سمت، ۱۳۷۷.
۸. ↑ لازی، جان، درآمدی تاریخی به فلسفه علم، ص۷۴-۷۵، ترجمه علی پایا، تهران، سمت، ۱۳۷۷.
۹. ↑ . بریه، امیل، تاریخ فلسفه قرن هفدهم، ص۴۰-۴۷، مترجم اسماعیل سعادت، تهران، هرمس، ۱۳۸۵.
۱۰. ↑ کاپالدی، نیکلاس، فلسفه‌ علم، ص۹۷، ترجمه‌ دکتر علی حقی، تهران، سروش، چاپ دوم (با تجدید نظر و اضافات)، ۱۳۸۷.
۱۱. ↑ خراسانی، شرف‌الدین، از برونو تا کانت، ص۵۲، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۷۶.
۱۲. ↑ حسینی بهشتی، محمدرضا، فرانسیس بیکن و بحران طبیعت، در فصلنامه فلسفی، پائیز ۷۹ شماره ۱.
۱۳. ↑ لازی، جان، درآمدی تاریخی به فلسفه علم، ص۷۸، ترجمه علی پایا، تهران، سمت، ۱۳۷۷.
۱۴. ↑ توکلی، کیارش، نقش فرانسیس بیکن در نوزایی‌اندیشه‌ی اروپایی، در چیستا، آبان و آذر ۷۸.


سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «فرانسیس بیکن»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۰۹/۲۵.    



جعبه ابزار