فرج (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَرْج (به فتح فاء و سکون راء) از
واژگان قرآن کریم به معنای شكاف است و عبارت است از مخرج
بول و
غائط در زن و مرد، و جمع آن
فُروج (به ضم فاء) می‌باشد.
فَرْج:
شكاف است و عبارت است از مخرج
بول و
غائط در زن و مرد.
راغب گويد: فرج ميان دو پا است و آن را به
کنایه بر
قُبُل و
دُبُر اطلاق كرده‌اند و در اثر
کثرت استعمال مثل صريح در آن معنى شده است.
در
اقرب الموارد آمده: «الْفَرْجُ مِنَ الانْسانِ: الْعَوْرَةُ و يُطْلَقُ عَلىَ الْقُبُلِ وَ الدبرِ».
حفظ فرج در زن و مرد ظاهرا آنست كه آنرا از ناظر
محرّم بپوشد.
(وَ إِذَا السَّماءُ فُرِجَتْ) «آنگاه كه
آسمان شكافته شود»، مثل:
(إِذَا السَّماءُ انْشَقَّتْ) (آن هنگام كه كرات آسمان شكافته شود).
جمع آن
فُروج است:
(أَ فَلَمْ يَنْظُرُوا إِلَى السَّماءِ فَوْقَهُمْ كَيْفَ بَنَيْناها وَ زَيَّنَّاها وَ ما لَها مِنْ فُرُوجٍ) يعنى: «آيا نگاه نكردند كه آسمان را بالاى آنها چگونه ساختيم و
زینت داديم كه شكافهائى ندارد (تا معيوبش كند)».
(وَ الَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حافِظُونَ) (و آنها كه دامان خود را حفظ مى‌كنند).
(وَ قُلْ لِلْمُؤْمِناتِ يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصارِهِنَّ وَ يَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَ) (و به زنان با
ایمان بگو چشم‌هاى خود را از نگاه هوس‌آلود فرو گيرند، و دامان خويش را از
بی‌عفتی حفظ كنند).
در
مجمع ذيل
آیه ۵ مؤمنون فرموده:
لیث گفته فرج اسم هر سوئه زن و مرد است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "فرج"، ج۵، ص۱۵۶-۱۵۷.
