بشیر بن عمر
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بشیر بن عمرو حضرمی از
یاران شهید امام حسین (علیه‌السلام) در
کربلا است.
نام او را بشر و نام
پدرش را عمر، عمرو
و عبدالله نیز گفته‌اند.
و
سید بن طاووس در
لهوف نام وی را محمّد بن بشیر ذکر کرده است ولی مورّخان پیشین کسی را به نام محمّد بن بشیر در زمره
شهیدان کربلا ذکر نکرده‌اند.
بشر بن عمرو از اعراب
قبیله کنده بود و به مانند بسیاری از مردم
کوفه اصالتی یمنی داشت. او از یاران
امام علی (علیه‌السلام) و از جمله
تابعین محسوب می‌شد و به نیکی ستوده شده بود. فرزندان او نیز افرادی
شجاع و دلاور بودند و در جنگ‌ها به دلاوری معروف بودند. بشر در ایّام
مهادنه و در زمانی که
امام حسین (علیه‌السلام) مشغول گفتگو با
عمر سعد بود از فرصت استفاده کرد و به سپاه امام (علیه‌السلام) ملحق شد.
شب
عاشورا پس از صدور
اجازه انصراف از سوی آن حضرت، برای بشیر خبر آوردند که پسرش در مرز
ری اسیر شده است. او با شنیدن این خبر اظهار داشت: «امیدوارم که
خداوند به من و او در برابر این گرفتاری‌ها
پاداش دهد دوست ندارم که فرزندم اسیر باشد و من زنده باشم».
امام حسین (علیه‌السلام) با شنیدن سخن او فرمود: «رحمک الله انت فی حلّ من بیعتی فاذهب واعمل فی فکاک ابنک؛ خدایت
رحمت کند. من
بیعت خود را از تو برداشتم برو و برای رهایی فرزندت بکوش».
بشیر گفت: درندگان، زنده زنده مرا بخورند اگر از تو جدا گردم و در این بی‌کسی تنهایت بگذارم و سپس سراغت را از کاروانیان بگیرم؛ نه نه، هرگز!
حضرت فرمود: -پس بیا و- این جامه‌ها را به فرزندت بده تا برای
آزادی برادرش هزینه کند. آنگاه پنج جامه، به ارزش هزار
دینار به او داد.
بنا به نقل
بلاذری بعد از
جون،
غلام ابوذر بشیر بن عمرو حضرمی به میدان رفت و چنین
رجز می‌خواند:
الیوم یا نفس الاقی الرحمن•• • والیوم تجزین بکل احسان
لاتجزعی فکل شیء فان•• • والصبر احظی لک عند الدیان
ای
نفس امروز خدای مهربان را دیدار خواهم کرد و تو از هر
احسان و نعمتی پاداش خواهی گرفت.
بی‌تابی مکن، زیرا همه چیز
فانی است و
شکیبایی تو در پیشگاه خداوند بیشترین پاداش را دارد.
او آن قدر با
دشمنان جنگید تا به
شهادت رسید.
برخی شهادت او را در حمله نخستین گفته‌اند.
(بنا به نقل
طبری از
ابی مخنف، بشیر بن عمرو جزء آخرین کسانی بود که در رکاب امام حسین (علیه‌السّلام)
شهید شد.)
در
زیارت ناحیه مقدسه از وی چنین یاد شده است: السّلامُ عَلی بِشْرِ بْنِ عُمَر الْحَضْرَمی، شَکِّرَ اللَّهُ لَکَ قَوْلَکَ لِلْحُسَیْنِ علیه السلام وَقَدْ اذِنَ لَکَ فِی الانْصرافِ: اکَلَتْنِی اذَنْ السِّباعُ حَیَّاً انْ فارَقْتُکَ وَاسْأَلُ عَنْکَ الرّکَبانَ وَاخْذُلُکَ مَعَ قِلَّةِ الَاعْوانِ لا یَکُونُ هذا ابَداً.
سلام بر بشر بن عمر حضرمی؛
خدا به تو پاداش خیر دهد به جهت اعلام وفاداریت نسبت به امام حسین (علیه‌السلام)، آنگاه که به تو اجازه انصراف داد و در پاسخ گفتی: درندگان زنده زنده مرا بخورند اگر از تو جدا شوم و در این بی‌کسی تنهایت گذارم و سپس سراغت را از کاروانیان بگیرم، نه، نه، هرگز چنین نخواهد شد!
پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، جمعی از نویسندگان. ص۱۱۱-۱۱۲. سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «یاران امام حسین (علیه‌السلام)»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۴/۳. پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء، ج۱، ص۷۹۹ - ۸۰۰.
