• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مهیمن (قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



یکی از اوصاف قرآن ، مهیمن است.



«مهیمن» به معنای حافظ، شاهد ، مراقب، امین، نگهبان و ایمنی بخش، و یکی از اسامی و صفات قرآن است: (وانزلنا الیک الکتاب بالحق مصدقا لما بین یدیه من الکتاب ومهیمنا علیه)؛ «و این کتاب قرآن را به حق بر تو نازل کردیم؛ در حالی که کتب پیشین را تصدیق می‌کند و حاکم بر آن‌ها است».
قرآن ، حافظ کتاب‌های گذشته است و اصل وجود آن‌ها را تثبیت و تصدیق می‌کند و مراقب است و بر آن‌ها اشراف دارد و در نتیجه می‌تواند بعضی از احکام آن‌ها را نسخ و بعضی دیگر را امضا و تثبیت کند و هر غلط و تحریف راه یافته در آن‌ها را بیان می‌کند.


واژه «مهیمن» دو بار در قرآن به کار رفته است؛ یکی آیه فوق که به عنوان وصف قرآن است، و دیگری در آیه ۲۳ سوره حشر که وصف خداوند متعالی قرار گرفته است.
[۳] سخاوی، علی بن محمد، ۵۵۸-۶۴۳ق، جمال القراء و کمال الاقراء، ج۱، ص۱۷۵.
[۴] ابن منظور، محمد بن مکرم، ۶۳۰ - ۷۱۱ق، لسان العرب، ج۱۵، ص۱۳۹.
[۵] مرتضی زبیدی، محمد بن محمد، ۱۱۴۵ -۱۲۰۵ق، تاج العروس من جواهرالقاموس، ج۱۸، ص۵۸۸.
[۸] مصباح، محمد تقی، ۱۳۱۳ -، قرآن شناسی، ج۱، ص۶۴.



۱. مائده/سوره۵، آیه۴۸.    
۲. حشر/سوره۵۹، آیه۲۳.    
۳. سخاوی، علی بن محمد، ۵۵۸-۶۴۳ق، جمال القراء و کمال الاقراء، ج۱، ص۱۷۵.
۴. ابن منظور، محمد بن مکرم، ۶۳۰ - ۷۱۱ق، لسان العرب، ج۱۵، ص۱۳۹.
۵. مرتضی زبیدی، محمد بن محمد، ۱۱۴۵ -۱۲۰۵ق، تاج العروس من جواهرالقاموس، ج۱۸، ص۵۸۸.
۶. زرکشی، محمد بن بهادر، ۷۴۵ - ۷۹۴ق، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، ج۱، ص۲۸۰.    
۷. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۸۳.    
۸. مصباح، محمد تقی، ۱۳۱۳ -، قرآن شناسی، ج۱، ص۶۴.
۹. طبرسی، فضل بن حسن، ۴۶۸ - ۵۴۸ق، مجمع البیان فی تفسیرالقرآن، ج۳، ص۳۴۷-۳۴۹.    
۱۰. مکارم شیرازی، ناصر، ۱۳۰۵ -، تفسیر نمونه، ج۴، ص۴۰۰.    



فرهنگ‌نامه علوم قرآني، برگرفته از مقاله «مهيمن (قرآن)».    



جعبه ابزار