نُعَمِّره (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نُعَمِّره:
(وَ مَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَكِّسْهُ فی الْخَلْقِ) نُعَمِّره: از «تعمير» (زندگانى دادن) و در اصل از مادّه «عمر» به معنى «دير ماندن» و زمان دراز زندگى كردن گرفته شده است.
در اين آيه به وضع انسان در پايان عمر از نظر ضعف و ناتوانى عقل و جسم اشاره مى‌كند و مى‌فرمايد:
«هركس را كه طول عمر دهيم در آفرينش واژگونه مى‌كنيم (و به ناتوانى كودكى بازمى‌گردانيم) آيا انديشه نمى‌كنند؟»
چه اينكه آدمى از آغاز خلقت ضعيف است و تدريجا رو به رشد و تكامل مى‌رود، بعد از تولد مسير تكاملى خود را در جسم و روح به سرعت ادامه مى‌دهد و قوا و استعدادهاى خداداد كه در درون وجودش نهفته شده يكى بعد از ديگرى شكوفا مى‌شود، دوران جوانى فرا مى‌رسد و در اوج تكامل جسم و روحى قرار مى‌گيرد، در اينجا گاه روح و جسم مسير خود را از هم جدا مى‌كنند، روح همچنان به تكامل خويش ادامه مى‌دهد، در حالى كه عقبگرد جسم شروع مى‌شود، ولى سرانجام عقل نيز سير نزولى خود را شروع مى‌كند و تدريجات و گاه به سرعت به مراحل كودكى بازمى‌گردد. به راستى روزهايى فرا مى‌رسد بسيار دردناک كه عمق ناراحتى آن را به زحمت مى‌توان تصور كرد.
قرآن مجيد در آيه ۵
سوره حج نيز به همين معنى اشاره مى‌كند و مى‌گويد:
«بعضى از شما آن‌قدر عمر مى‌كنند كه به بدترين مرحله زندگى و پيرى مى‌رسند، آن‌چنان كه چيزى از علوم خود را به خاطر نخواهند داشت.» (حتى نزديک‌ترين افراد خانواده خود را نخواهند شناخت.)
لذا در بعضى از روايات، افراد هفتادساله به عنوان
«اسير اللّٰه فی الاَرض» (اسيران خدا در زمين)
ذكر شده‌اند.
به موردی از کاربرد
نُعَمِّره در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ مَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَكِّسْهُ فی الْخَلْقِ أَ فَلا يَعْقِلونَ) (هر كس را عمر طولانى دهيم، در آفرينش واژگونه‌اش مى‌كنيم و به ناتوانى كودكى باز مى‌گردانيم؛ آيا نمى‌انديشند؟!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
كلمه نعمره از مصدر تعمير است كه به معناى طولانى كردن عمر است (تعبير خانه را هم از اين رو تعمير گفته‌اند كه باعث طول عمر آن است).
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «نُعَمِّره»، ج۳، ص۲۳۸-۲۳۹.
