پرستاری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
پرستارى، مراقبت و مواظبت از
بیمار، کودک و مانند آنان است، که از آن به مناسبت در بابهاى
طهارت،
صلات،
حج و
نکاح سخن رفته است.
پرستارى بیمار از مصادیق «فعل
معروف» و عملى
مستحب است. در
روایات آمده است از
حقوق هم‌سفر بر هم‌سفر آن است که چنانچه یکى از آنان بیمار شود سایر همراهان تا سه روز در کنار او باشند و ضمن مراقبت از وى نیازهایش را تأمین نمایند.
مستحب است امر پرستارى بیمار را فردى از خویشان وى برعهده گیرد که نسبت به او مهربانتر و به وضع روحى و جسمىاش آشناتر باشد.
پرستارى هریک از زن و مرد
اجنبى از دیگرى در صورت عدم پیدایى
محذور شرعی همچون لمس، نظر و یا خلوت با اجنبى جایز است و در فرض وجود محذور تنها در حال ضرورت جایز است، لمس نیز باید از پشت
حائل صورت گیرد.
ترک نماز جماعت جز با عذر، همچون پرستارى از بیمار سزاوار نیست.
پرستار بیمار در صورت
اضطرار مىتواند از
منى خارج شده و در غیر منى بیتوته نماید
و چنانچه نتواند همچون بیمار در روز،
رمى جمره کند مىتواند در شب رمى نماید.
همچنین افاضه از
مشعر در شب
عید قربان بعد از نیمهشب و پس از وقوف مقدارى از شب براى معذوران همچون بیمار و پرستار وى جایز است .
زنى که عهدهدار پرستارى پسربچه است- و از آن به «
مربیه» یاد مىشود- در صورتى که بیش از یک لباس نداشته باشد و آن در اوقاف متعدّد با
ادرار بچه
نجس شود و نتواند هر بار آن را آب بکشد، بنابر مشهور اگر هر روز یک بار آن را
تطهیر کند و
نماز بخواند نمازش صحیح است، هرچند پس از تطهیر دوباره نجس شود. البتّه بهتر است شستن لباس در آخر روز انجام گیرد و با آن
نمازهاى ظهر،
عصر،
مغرب و
عشا را بخواند و این از موارد استثناى استحباب
نماز در اول وقت است. در ثبوت حکم یاد شده نسبت به مرد پرستار مطلقا- اعم از آنکه کودک پسربچه باشد یا دختر بچه- و زنى که پرستار دختربچه مىباشد اختلاف است.
به نظر مشهور فقها
ازدواج مرد با
قابله اش (ماما) که پرستارى وى در دوران کودکى را نیز برعهده داشته
مکروه است.
برخى قائل به حرمت آن شدهاند.
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهم السلام ج۲، ص۲۵۲.
