شارب‌

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

‏موی پشت لب بالا که به لب زیرین برسد را در اصطلاح شارب می‌گویند. از احکام آن در بابهای طهارت، صلات، حج و حجر سخن گفته‏اند.

---

آن مقدار از موی سبیل که لبها را پوشانده شارب گویند.
برخی شارب را به خود سبیل نیز معنا کرده‏اند.
لیکن برخی لغویان آن را نادرست دانسته‏اند.
بسیاری از آنان تنهاهمان معنای ذکر شده در شناسه را ذکر کرده‏اند.

---

۲.۱ - مستحبات و مکروهات در شارب

بلند گذاردن شارب و نچیدن آن مکروه و چیدن آن، بویژه در روز جمعه تا بالای خط لب رویین مستحب است.
چنان که مستحب است پس از چیدن شارب این دعا را بخواند: «بِسمِ اللَّهِ و باللَّهِ وَ عَلی‏ سُنّةِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ».
خوش بو و معطر کردن شارب (سبیل) مستحب است.
چیدن شارب قبل از احرام مستحب است.

۲.۲ - حرمت چیدن شارب در حال احرام

لیکن چیدن شارب در حال احرام حرم است.
و از دیدگاه بعضی، موجب کفاره نیز می‏باشد و کفّاره آن یک گوسفند است.
حاجی‌ای که پس از اتمام اعمال منی‏ (رمی جمره، قربانی، حلق یا تقصیر) برای طواف زیارت (طواف حج‏) به مکه باز می‏گردد، مستحب است پیش از طواف غسل کند و ناخن و شارب خود را بچیند.
تقصیر در عمره یا حج با چیدن شارب (سبیل) نیز محقق می‏شود.
بنابر قول برخی، روییدن شارب (سبیل) از نشانه‌های بلوغ است.

۲.۳ - اختلاف نظر در چیدن شارب میت

در حرمت یا کراهت چیدن شارب (سبیل) میت اختلاف است.

---