منّ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
منّ: (أَنْزَلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَ السَّلْوَى) «منّ» در لغت به گفته بعضى قطرات كوچكى همچون قطرات شبنم است كه بر درختان مى‌نشيند و طعم شيرينى دارد، يا به تعبير ديگر، يک نوع صمغ و شيره درختى است با طعم شيرين
و بعضى گفته‌اند: طعم آن شيرين توأم با ترشى بوده است. طبق روايتى از
پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) «منّ» قارچ‌هاى خوراكى بوده كه در آن سرزمين مى‌رویيده.
بعضى ديگر گفته‌اند: مقصود از «منّ» تمام آن نعمت‌هايى است كه خدا بر
بنی‌اسرائیل «منّت» گذارده.
و يا اين كه «منّ» يک نوع عسل طبيعى بوده كه در كوه‌هاى مجاور آن بيابان وجود داشته، و يا شيره‌هاى نيروبخش مخصوص نباتى بوده كه در درختانى كه در گوشه و كنار آن بيابان مى‌رویيده آشكار مى‌گرديد.
ترجمه و تفاسیر آیات مرتبط با
منّ:
(وَ ظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ وَ أَنزَلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَ السَّلْوَى كُلُواْ مِن طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَ مَا ظَلَمُونَا وَ لَكِن كَانُواْ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ) (و
ابر را بر شما سايبان قرار داديم؛ و «مَنّ» (نوعى صمغ شيرين گياهان) و «سلوى» (پرنده‌اى مانند بلدرچين) را براى شما فرستاديم؛ و گفتيم: «از نعمت‌هاى پاكيزه‌اى كه به شما روزى داده‌ايم بخوريد؛» و آنها كفران كردند، ولى با اين كار؛ آنها به ما ستم نكردند؛ بلكه به خود ستم مى‌نمودند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: در تفسير قمى در ذيل جمله:
(وَ ظَلَّلْنا عَلَيْكُمُ الْغَمامَ، وَ أَنْزَلْنا عَلَيْكُمُ) فرموده: وقتى
موسی بنى اسرائيل را از دريا عبور داد، در بيابانى وارد شدند، به موسى گفتند: اى موسى! تو ما را در اين بيابان خواهى كشت، براى اين‌كه ما را از آبادى به بيابانى آورده‌اى، كه نه سايه‌ايست، نه درختى، و نه آبى، و روزها ابرى از كرانه افق برمی‌خاست، و بر بالاى سر آنان مى‌ايستاد، و سايه مى‌انداخت، تا گرماى آفتاب ناراحتشان نكند، و در شب، من بر آنها نازل می‌شد، و روى گياهان و بوته‌ها و سنگ‌ها مى‌نشست، و ايشان می‌خوردند، و آخر شب مرغ بريان بر آنها نازل می‌شد، و داخل سفره‌هاشان مى‌افتاد. و چون می‌خوردند و سير مى‌شدند، و دنبالش آب می‌نوشيدند، آن مرغ‌ها دوباره پرواز مى‌كردند، و مى‌رفتند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
(يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ قَدْ أَنجَيْنَاكُم مِّنْ عَدُوِّكُمْ وَ وَاعَدْنَاكُمْ جَانِبَ الطُّورِ الْأَيْمَنَ وَ نَزَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَ السَّلْوَى) (اى بنى‌اسرائيل! ما شما را از چنگال دشمنتان نجات داديم؛ و در جانب راست
کوه طور، با شما وعده گذارديم؛ و «منّ» (نوعى صمغ شيرين گياهان) و «سلوى» (پرنده‌اى مانند بلدرچين) بر شما نازل كرديم.)
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه ايمن منصوب است تا صفت جانب باشد، (طرف راست طور) و بعيد نيست مراد از اين مواعده همان مواعده‌اى باشد كه خداى عزوجل با موسى كرد، كه سى روز در ميقات بماند، تا
تورات را بر او نازل كند.
(دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «منّ»، ص۵۵۴.
