آیاتى که "وجه" را به خداوند نسبت داده اند و منظور آن‌ها ذات پروردگار است. در جوامع الجامع، مجمع البیان، کشاف، تفسیر بیضاوى و غیر آن ها مراد از "وجه" را در هر دو آیه ذیل "ذات خداوند" دانسته اند.
مانند: "کل من علیها فان و یبقى وجه ربک ذوالجلال والاکرام"؛ هر کس که روى آن (زمین) است فناپذیر است. و سرانجام ذات پروردگارت که شکوه مند و گرامى است باقى مى ماند (الرحمن، آیات ۲۶ - ۲۷) .
" ... کل شیء هالک الا وجهه ...، همه چیز فنا پذیر است مگر ذات او " (قصص، آیه ۸۸).
آیاتى است که "وجه" را به خدا نسبت داده اند؛ ولى منظور رحمت، ثواب و خشنودى خداوند است.
این آیات عبارت اند از:
"والذین صبروا ابتغاء وجه ربهم ...؛ و کسانى که براى نیل به خشنودى پروردگارشکیبایى پیشه کرده اند " (رعد، آیه ۲۲) .
"انما نطعمکم لوجه الله...؛ ما فقط براى خشنودى خداوند شما را اطعام مى کنیم " (انسان، آیه ۹) .
"ولا تطرد الذین یدعون ربهم بالغداة و العشى یریدون وجهه...؛ و کسانى را که پروردگارشان را بامدادان و شامگاهان (به نیایش) مى خوانند و خشنودى او را مى جویند " (انعام، آیه ۵۲).
مشبهه با استناد به ظواهر برخى از آیات ذکر شده و نیز با توجه به آیه ۱۱۵ سوره بقره: "... اینما تولوا فثم وجه الله ..."؛ معتقد به جسمیت خداوند شده و گفته اند که خداوند همانند انسان داراى صورت است.
از آن چه گفته شد، معلوم گردید که "آیات صفت وجه" به آیاتى اشاره دارد که "وصف وجه" را به خداوند نسبت مى دهد. و این "وصف وجه" ممکن است به معناى "ذات خداوند" و یا "خشنودى خداوند" و مانند آن باشد.
