مسلمانان در صدر اسلام، قرآن را به نحوى که از اصحاب پیامبر (ص) مى شنیدند و فرا مى گرفتند، قرائت مى کردند و پس از صحابه، از تابعان و از ائمه بزرگى که در شهرهاى آنان به سر مى بردند، قرآن را مى آموختند .
از جمله این افراد گروهى در مدینه و گروهى در مکه و جمعى در کوفه و بصره و برخى در شام به سر مى بردند. اینان، مرجع مسلمانان در زمینه هاى مختلف معارف اسلامی آن روز به شمار مى آمدند؛ بى آن که اختصاص به فن ویا علم خاص از علوم معروف آن زمان داشته باشند.
پس از گذشت این زمان، گروهى فن قرائت و فراگرفتن و آموختن آن را رشته اختصاصى خود قرار دادند و به این رشته توجهى خاص مبذول داشتند و در قرائت قرآن و آموزش آن، شهرت به دست آوردند؛ تا این که پیشوایی مردم را در این زمینه به عهده گرفتند، مردم از مناطق مختلف، به سوى آنان مى شتافتند و معارف قرآن را مى آموختند؛ به این بزرگان ائمه قراء اطلاق مى گردد.
معرفت، محمد هادی، التمهید فى علوم القرآن، ج۲، ص۲۱۴.
لسانی، محمدعلی، قراءسبعه وبررسى قراءات ایشان پایان نامه، ص۱۲۱.
ابن مجاهد، احمد بن موسی، کتاب السبعة فى القراءات، ص۴۵.
زرقانی، محمد عبد العظیم، مناهل العرفان فى علوم القرآن، ج۱، ص۴۱۱.
