الجامع
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
الجامع، از نامهای
خدا می‌باشد.
این کلمه که از مشتقات ریشه جم ع به معنای گردهم آوردن است،
به عنوان نام خدا در
قرآن به کار نرفته اما به صورت
اسم فاعل برای خدا در دو
آیه آمده است.
در این دو آیه
و در بسیاری از آیات دیگری که
مشتقات جم ع در آن‌ها به کار رفته است، به گردهم آوردن مردم در
روز قیامت اشاره شده،
چنانکه این روز، به همین سبب،
یوم الجمع نامیده شده است.
الجامع به عنوان نام خدا، علاوه بر احادیثی که نامهای خدا در آن‌ها اِحصا شده،
در بند نهمِ
دعای جوشن کبیر نیز آمده است.
عالمان اسلامی در باره معنای این نام یا
صفتِ خدا، اقوال مختلفی ذکر کرده اند.
برخی از معانی ذکر شده برای الجامع، اغلب بر اساس آیات قرآن، ناظر به اَفعال
خداوند در روز قیامت است که مشهورترین آن‌ها گردهم آوردن
مردم در این روز برای
پاداش دادن به آن‌ها یا
مجازات کردن آنهاست.
همچنین گفته شده جامع به این معناست که خدا در قیامت اجزای پراکنده
انسان را در کنار یکدیگر جمع می‌کند یا این‌که
جسد و روح او را، پس از جدایی، به هم می‌رساند.
برخی نیز معنای الجامع را مرتبط با
فعل الاهی در این
جهان دانسته اند، چنانکه
فخررازی احتمال داده که جامع بودن خدا به معنای آن است که او اجزای پراکنده موجودات را با ترکیبی مخصوص در کنار هم جمع می‌کند یا بر اساس آیه «وَلَکِنَّ اللّهَ أَلَّفَ بَیْنَهُمْ»،
او جمع کننده دلهای دوستان است
غزالی،
ظاهراً به تبع قشیری،
به تفصیل در باره معنای این جهانیِ جامع سخن گفته است.
به نظر وی، جامع به معنای گردهم آورنده بین
متماثلات،
متباینات و متضادات است.
گردهم آوردن متماثلات مانند گردهم آوردن عده فراوانی از انسان‌ها بر روی
زمین و محشور کردن آن‌ها در روز قیامت است.
گردهم آوردن متباینات، مانند گردآوردن زمین
و آسمان و ستارگان،
هوا و دریاها،
حیوانات و گیاهان و معادن است که هر یک از آن‌ها از حیث شکل
و رنگ و بو و طعم و اوصاف با دیگری
متباین است
و خدا همه آن‌ها را گردهم آورده یا این که
استخوان و عصب و گوشت و پوست و خون و مغز و دیگر اجزای متباین
بدن را جمع کرده است. جمع بین متضادات مانند جمع کردن میان
حرارت و برودت،
و یبوست و رطوبت در
مزاج حیوانات است که هر یک با دیگری
تنافر و تضاد بسیار دارد.
در مقابل، عده ای الجامع را از
صفات ذات، به معنای جامعِ هرگونه
خیر و دارنده همه کمالات
و فضائل دانسته اند.
منابع :
(۱) علاوه بر قرآن.
(۲) احمد بن حسین بیهقی، الاسماء
و الصفات، چاپ عبدالرحمان عمیره، بیروت ۱۴۱۷/۱۹۹۷.
(۳) ابراهیم بن سری زجاج، تفسیر
اسماء
اللّه الحسنی، چاپ احمد یوسف دقاق، دمشق ۱۹۷۴.
(۴) زمخشری، الکشاف.
(۵) هادی بن مهدی سبزواری،
شرح الاسماء، او،
شرح دعاء الجوشن الکبیر، چاپ نجفقلی حبیبی، تهران ۱۳۷۵ ش.
(۶) احمد بن منصور سمعانی، روح الارواح فی
شرح الاسماءالملک الفتّاح، چاپ نجیب مایل هروی، تهران ۱۳۶۸ ش.
(۷) محمد فؤاد عبدالباقی، المعجم المفهرس لالفاظ القرآن الکریم، قاهره ۱۳۶۴، چاپ افست تهران (۱۳۹۷).
(۸) محمد بن محمد غزالی، المقصد الاسنی فی
شرح معانی
اسماء
اللّه الحسنی، چاپ فضله شحاده، بیروت ۱۹۷۱.
(۹) محمد بن عمر فخررازی،
شرح اسماء
اللّه الحسنی للرازی،
و هوالکتاب المسمی
لوامع البینات شرح اسماء
اللّه تعالی و الصفات، چاپ طه عبدالرؤوف سعد، قاهره ۱۳۹۶/۱۹۷۶، چاپ افست تهران ۱۳۶۴ ش.
(۱۰) عبدالکریم بن هوازن قشیری، التحبیر فی التذکیر، چاپ ابراهیم بسیونی، قاهره ۱۹۶۸.
(۱۱) عبدالکریم بن هوازن قشیری، الفصول فی الاصول، چاپ ریچارد فرانک، MIDEO، ش ۱۶ (۱۹۸۳).
(۱۲) ابراهیم بن
علی کفعمی، المصباح، چاپ سنگی (تهران) ۱۳۲۱، چاپ افست قم ۱۴۰۵.
(۱۳) ابراهیم بن
علی کفعمی، المقام الاسنی فی تفسیرالاسماء الحسنی، چاپ فارس حسون، قم ۱۴۱۲.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «الجامع»، شماره۶۳۳۳.
